اثربخشی آموزش تاب آوری در کاهش استرس و اقدام به خودزنی سربازان، در شهر تهران در سال ۱۳۹۷

زمینه و هدف: سربازی دوران پر استرسی است که احتمال خودزنی در آن وجود دارد، از این رو بررسی راه های کاهش آن ضروری است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری در کاهش استرس و اقدام به خودزنی و افزایش تاب آوری سربازان می باشد. روش­ ها: پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون همراه با گروه کنترل در انتظار درمان در سال ۱۳۹۷ انجام شد. جامعه آماری شامل ۲۰ نفر از سربازان مراجعه کننده به بیمارستان ۵۰۵ ارتش در شهر تهران بود که به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و در ۲ گروه ۱۰ نفری (آزمایش و کنترل) تخصیص یافتند. گروه آزمایش در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه­ ای تحت آموزش تاب­ آوری قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ­ای دریافت نکرد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه های استرس ادارک شده (PSS)، پرسشنامه خودگزارشی خودزنی کلونسکی و تاب آوری کانر (ISAS) و دیویدسون (CD-RIS) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره و نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده شد. یافته ها: میانگین سن سربازان در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب ۲/۳±۲۰/۶ و ۱/۵±۲۰/۴ سال و میانگین طول مدت خدمت سربازی به ترتیب ۲/۵±۵/۳ و ۴/۱±۶/۷ ماه بود. برنامه آموزش تاب آوری به طور معنا داری استرس (۹۸%) و اقدام به خودزنی (۹۱%) را در سربازان گروه مداخله کاهش و تاب آوری را بطور معنی داری (۹۸%) افزایش داد (۰.۰۰۱>p). نتیجه گیری: به نظر می­رسد آموزش تاب آوری در بهبود نشانگان استرس و اقدام به خودزنی و تاب آوری در سربازان موثر می­باشد و می­توان از آن در محیط­ های پادگانی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

Resiliency Training ، Stress ، Self-injury ، soldier