ارتباط خودپنداره حرفه ای با استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش مراقبت های ویژه

زمینه و هدف: پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه، مکررا تحت تاثیر عوامل استرس زای محیط کار قرار می گیرند. از آنجا که خودپنداره حرفه ای  بخشی از ساختار مراقبتی است و عملکرد پرستار را تحت تاثیر قرار می دهد و به پرستاران در انجام نقش های متعدد کمک می کند تا با غلبه بر شرایط کاری استرس زا مراقبت مطلوب تری از بیماران داشته باشند، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط خودپنداره حرفه ای با استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه در بیمارستان های آموزشی شهر تهران انجام شد. مواد و روش ­ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی– همبستگی است، در سال ۱۳۹۹ بر روی ۱۲۶ پرستار شاغل در بخش مراقبت ویژه در شهر تهران انجام شد. در این پژوهش روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص متناسب استفاده و تعداد نمونه های بخش های هر بیمارستان مشخص شد و با در نظر گرفتن معیارهای ورود به پژوهش در نهایت نمونه گیری در هر یک از بخش های مراقبت ویژه انجام گرفت. ابزارگردآوری داده ها شامل پرسش نامه جمعیت شناسی، پرسش نامه بررسی خودپنداره حرفه ای پرستاران (NSCQ: Nurse Self-Concept Questionnaire) و پرسش نامه استاندارد شده استرس شغلی (Job Stress Scale) بود. یافته ­ها: نتایج نشان داد میانگین نمره کلی خودپنداره حرفه ای ۹۲/۳۵  ± ۵۶/۲۱۶ بود، بیشترین نمره بدست آمده در بعد مراقبت  ۲۸/۶±۴۲/۳۹ و بعد ارتباطات ۸۹/۵ ±۰۶/۳۹ بود. میانگین نمرات در سایر ابعاد نیز از سطح متوسطی برخوردار بود. هم چنین میانگین نمره کلی استرس شغلی ۷۹/۴±۰۹/۳۹ بود. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین میزان خودپنداره حرفه ای و استرس شغلی همبستگی خطی منفی وجود داشت(۳۰۱/۰- ). نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر با افزایش خودپنداره حرفه ای پرستاران در بخش های مراقبت ویژه استرس شغلی کاهش می یابد. لذا لزوم توجه هر چه بیشتر مسئولان را در این زمینه می طلبد.

کلیدواژه ها:

Nurse Intensive Care Units ، Occupational Stress ، Professional Self-Concept ، پرستار ، بخش مراقبت ویژه ، استرس شغلی ، خودپنداره حرفه ای