اثر تعاملی تمرین هوازی و مصرف بربرین کلراید بر بیان TGF-β و Smad۴ بافت قلب موش های صحرایی دیابتی شده با STZ

مقدمه: دیابت منجر به فیبروز قلبی شده که با پیشرفت بیماری بدتر می شود و به کاردیومیوپاتی دیابتی منجر می شود. در ا ین مطالعه اثر فعالیت ورزشی هوازی ( AT ) همراه با بربرین کلراید ( BR ) بر بیان TGF-βو Smad۴ بافت قلب موش های صحرایی دیابتی بررسی شد. روش کار: تعداد ۳۲ موش صحرایی نر ویستار ( ۰۳ / ۱۷ ± ۰۹ / ۲۷۶ گرم، ۱۰ هفته ای) به طور تصادفی به چهار گروه ( ۸ = n ): دیابت ( DM )، دیابت بربرین ( - BRDM )، دیابت تمرین هوازی ( - ATDM )، دیابت تمرین - هوازی بربرین ( - ATBRDM )، تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین القا شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده ( ۱۸ - ۱۰ متر در دقیقه، ۴۰ - ۱۰ دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند. بربرین کلراید ( mg/kg/day ۳۰ ) یک بار در روز به صورت خوراکی با گاواژ خورانده شد. در پایان هفته ششم نمونه بافت قلب جمع آوری شد. سطوح بیان ژنی TGF-β و TGF-β به روش real- time PCR اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون ANOVA در سطح معنی داری ۰۵ / ۰ p< آزمون شد. یافته ها: نتایج نشان داد که AT ، BR و ترکیب AT - BR در موش های دیابتی باعث کاهش معنی دار در میزان TGF-β۱ ) ۰۰۰۱ / ۰ = p ) و Smad۴ ) ۰۰۰۱ / ۰ = p ) بافت قلب شد. همچنین کاهش معنی داری در میزان این شاخص ها در گروه ATBRDM نسبت به BRDM و ATDM مشاهده شد ( ۰۵ / ۰

فیبروز قلبی در موش های دیابتی با STZ می باشد. علاوه بر این، AT و BR اثر هم افزایی محافظتی قلبی را برای کاهش نشانگرهای فیبروز قلبی نشان داد.

کلیدواژه ها:

فعالیت ورزشی ، بربرین کلراید ، دیابت ، فیبروز قلبی