اثربخشی آموزش فلسفه برای کودکان بر بهبود تکانشگری در دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی شهر خرم آباد

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش فلسفه برای کودکان بر بهبود تکانشگری در دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی شهر خرم آباد بود. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پژوهش پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه کودکان دبستانی شهر خرمآباد در محدوده سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس از بین کسانی که نمره ۶۰ و بالاتر از آن در نقص توجه-بیش فعالی کسب کردند ۲۰ نفر در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند(۱۰ نفر آزمایش و ۱۰ نفر کنترل). گروه آزمایش تحت آموزش فلسفه قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماند. از مقیاس درجه بندی اسنپ چهار((SNAP-IV سوانسون و همکاران((۱۹۸۱ و مقیاس تکانشگری کودکان((BIS هیرسچفیلد و همکاران (۱۹۶۵) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ در دو بخش توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی(تحلیل کوواریانس تک متغیره) انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که آموزش فلسفه توانسته است منجر به کاهش تکانشگری به طور معناداری در کودکان دبستانی با نقص توجه و بیش فعالی شود(.(P<۰/۰۵ میتوان نتیجه گیری کرد که آموزش فلسفه میتواند به عنوان مداخله ای موثر برای کاهش تکانشگری کودکان دبستانی با نقص توجه و بیش فعالی مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

آموزش فلسفه ، تکانشگری ، نقص توجه/بیش فعالی.