تطبیق قراردادهای نفتی ایران با استانداردهای بین المللی

کشورهای نفت خیز جهان برای بهرهبرداری از منابع نفت و گاز خود و رسیدن به سود مطلوب از محل فروش این منابع نیاز به مشارکت شرکتهای بین المللی سرمایه گذار و متخصص در زمینه نفت و گاز دارند از دیگر سو شرکتهای بین المللی نفتی نیز از طریق بستن قراردادهای نفتی با کشورهای صاحب نفت و گاز به دنبال کسب سود در عرصه جهانی هستند. بنابراین برای ایجاد تعامل بین هر دو طرف قوانین و استانداردهای بین المللی در زمینه قراردادهای نفتی در عرصه بین المللی وضع شده است . تا بتواند چهارچوب معینی برای ایحاد تفاهم بین منافع این بازیگران ایجاد شود. در این زمینه الگوهای قراردادی متنوعی طراحی و مورد استفاده قرار گرفت که عبارتند از: قراردادهای امتیازی، قراردادها مشارکتی و قراردادهای خدماتی .تعیین چارچوب حقوقی و نوع الگوی قراردادهای نفتی برگرفته از اصول و مقررات نظام داخلی و یا بین المللی است . پس از بررسی قواعد و استانداردهای حاکم بر این قراردادها میتوان بهترین توع قرارداد را با توجه به شرایط سیاسی و اقتصادی و حقوقی موجود در صنعت نفت برگزید. در تنظیم این قراردادها باید منافع هر دو طرف قرارداد درنظر گرفته شود. بنابراین به ویژگیهای مطلوب اینگونه قراردادهای برای هر دو طرف به ویژه کشورهای نفت خیز توجه فراوان شده است . ایران نیز به عنوان یکی از کشورهای نفت خیز جهان در زمینه قراردادهای نفتی در طول تاریخ قوانین و مقرراتی را در نظر گرفته است و سیاستمداران و قانونگذاران در این حوزه تلاش نمودهاند تا قوانینی را تدوین نمایند که با موازین و استاندارهای بین المللی بیشترین مطابقت را داشته باشد هرچند با بررسی قراردادهای نفتی ایران میتوان به این نتیجه رسید که در عمل برخی از این استاندادها و مقررات بین المللی چندان مورد توجه مسئولان مربوطه قرار نگرفته است و همین امر مانع دستیابی ایران به منافع حداکثری از بستن این نوع از قراردادها است .

کلیدواژه ها:

قراردادهای نفتی ، آی پی سی ، قراردادهای استاندارد بین المللی ، قراردادهای بیع متقابل ، حقوق عرفی نفت