نقش آموزش مهارت های خودیاری برتقویت مهارت های ارتباطی و تعاملات اجتماعی دانش آموزان با اختلال طیف اتیسم

هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش آموزش مهارت های خودیاری برتقویت مهارت های ارتباطی و تعاملات اجتماعی دانش آموزان با اختلال طیف اتیسم است. اختلال طیف اتیسم اختلالی عصب تحولی است که طیف وسیعی از نارسایی ها در تعاملات، روابط اجتماعی و رفتارها، فعالیت ها و علایق کلیشه ای و تکراری را در برمی گیرد. افراد با اختلال طیف اتیسم گروه ناهمگونی هستند که تواناییها، نقاط قوت و مشکلات بسیار گوناگونی دارند. بسیاری از ویژگیهای آنها در سه حیطه نارسایی اصلی دسته بندی میشود: -۱ ارتباطی(کلامی و غیرکلامی)، -۲ اجتماعی شدن و -۳ رفتار، علایق و فعالیتهای تکراری. مهارت های خودیاری جزئی از مهارت های اجتماعی هستند. مهارت های خودیاری انفرادی می باشند و نیازهای کودک را در زمینه تقویت مهارت های ارتباطی، تقویت تعاملات اجتماعی، غذا خوردن، لباس پوشیدن و بهداشت فردی تعیین می کنند. پژوهش حاضر با روش کتابخانه ای و با مرور اسناد و متون موجود در این زمینه نوشته شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده آن است که آموزش مهارت های خودیاری برتقویت تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی دانش آموزان با اختلال طیف اتیسم نقش بسیار مهمی دارد. نتایج حاصل از سایر پژوهش ها نشان داده است که تعامل اجتماعی و ارتباط تحت تاثیر برنامه آموزشی مداخله ای بهبود یافته است و این بهبودی در یافته های حاصل معنادار بوده است. تدوین برنامه های آموزشی و توا نبخشی جامع برای دانش آموزان با اختلال طیف اتیسم و والدین آنها امری ضروری و انکارناپذیر است و که باید چهار مقوله آشنایی با مسائل خودیاری، بازی، مشکلات شناختی و ذهنی کودک و همچنین آموزش مهارتهای ارتباطی و تعاملات اجتماعی در اولویت رسیدگی قرار گیرد. با توجه به یافته ها، ارائه روشهایی که به افراد اتیستیک کمک کند تا موقعیتهای اجتماعی را به خوبی پیشبینی و درک کنند و به دنبال آن رفتارهای مناسبتری را انجام دهند، ضروری به نظر میرسد.

کلیدواژه ها:

مهارت های خودیاری ، مهارت های ارتباطی ، تعاملات اجتماعی ، اختلال طیف اتیسم