ارزیابی تاثیر قصه درمانی بر کاهش اختلال کمرویی و افزایش خلاقیت دانش آموزان ابتدایی

سلامت روانی و اجتماعی کودکان از مهمترین پیش نیازهای بهبود عملکرد فردی و اجتماعی آنها در آینده می باشد که نیازمند توجه به ابعاد مختلف آن می باشد که در صورت اختلال باید شناسایی و درمان شوند. هدف این پژوهش ارزیابی تاثیر قصه درمانی بر کاهش اختلال کمرویی و افزایش خلاقیت دانش آموزان ابتدایی بود. روش مورد استفاده دراین تحقیق نیمه آزمایشی و به صورت طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری دانش آموزان ابتدایی مدرسه علیرضا صدر لاهیجی شهر بوکان درسال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. با توجه طرح تحقیق، تعداد ۳۰ نفر از دانش آموزان ابتدایی به عنوان نمونه آماری، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه کنترل ۱۵ نفره و آزمایش ۱۵ نفره قرار گرفتند. برای سنجش کمرویی دانش آموزان از مقیاس رافی(۱۹۸۳) و برای سنجش خلاقیت کودکان از پرسشنامه تورنس (۱۹۷۴) استفاده شد. داده های گرآوری شده در دو سطح توصیفی (میانگین) و در سطح استنباطی (آزمون کواریانس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته تحقیق نشان داد که بین گروه کنترل و آزمایش از لحاظ کمرویی و خلاقیت تفاوت معنی داری وجود دارد (Sig< ۰/۰۵) به عبارت دیگر، قصه درمانی موجب کاهش کمرویی و افزایش خلاقیت گروه آزمایش شده است.

کلیدواژه ها:

کمرویی ، خلاقیت ، دانش آموزان ، قصه درمانی