شناسایی رابطه پایداری زناشویی با احساس تعهد در ازدواج و امید به زندگی (مطالعه موردی: زوجین جوان در شهر تهران)

خانواده کوچک ترین واحد اجتماعی است و ازدواج نوعی پیوند اجتماعی صمیمانه و عمیق میان زن و شوهر می باشد که می تواند منشا شادمانی و یا رنجی عمیق برای آنها شود. داشتن رفتارهای مناسب از سوی زوجین می تواند در کاهش تعارض های زناشویی و افزایش تفاهم و زندگی زناشویی مناسب کمک نماید. هدف اصلی پژوهش حاضر، شناسایی رابطه پایداری زناشویی با احساس تعهد در ازدواج و امید به زندگی می باشد. این تحقیق به لحاظ نحوه ی گردآوری داده ها، یک پژوهش توصیفی به شمار می رود که داده های آن به طریق پیمایشی و به روش میدانی از جامعه آماری جمع آوری شده است و از نظر هدف جزء پژوهش های کاربردی است. جامعه حاضر در این پژوهش، تمامی زوجین جوان در شهر تهران می باشد. حجم نمونه موردنظر از طریق فرمول کوکران با جامعه نامحدود، تعداد ۳۸۴ نفر مشخص شد. روش نمونه گیری، خوشه ای تک مرحله ای بود. در این پژوهش، جمع آوری آمار و اطلاعات، از طریق پرسشنامه های استاندارد تعهد زناشویی آدامز و جونز (۱۹۹۷)، امیدواری میلر (۱۹۸۸) و خانواده های هر دو زوج شاغل- پندلتون و همکاران (۱۹۸۰) استفاده گردید. با استفاده از آزمون مقایسه میانگین، کولموگروف- اسمیرنوف رابطه بین متغیرها بررسی شد و در نهایت، فرضیات پژوهش از طریق نرم افزار SPSS مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین پایداری زناشویی با احساس تعهد در ازدواج، امید به زندگی رابطه مثبت و معناداری دارد. همچنین بین احساس تعهد در ازدواج و امید به زندگی رابطه مثبت و معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

ازدواج ، پایداری زناشویی ، احساس تعهد ، امید به زندگی