شناخت و بررسی طراحی مراکز استعدادیابی کودکان با رویکرد روانشناسی محیطی

در دهه های اخیر با پیشرفت علم و تکنولوژی و رشد قابل توجه جمعیت در جهان و ایران سبب توجه ویژه به مسائل آموزشی و فضاهای آموزشی کودکان و نوجوانان شده است کودکان دردنیا امروز جایگاه خاصی دارند تا جایی که می توان جایگاه جهانی و آینده کشورها را بر اساس خصوصیات کودکانشان پیش بینی کرد.بنابراین کشف استعدادها در دوران کودکی و تمرکز بر روی آنها برای تربیت افراد متخصص یکی از روشهای نویین آموزشی در جوامع پیشرفته می باشد. استعدادیابی کودکان از سنین طفولیت این فرصت را به افراد می دهد تا از ایندا بر روی ظرفیتهای خدادادی خود کارکرده و در راستای تقویت و پرورش آن تلاش کتتد و در جوانی به جای کسب دانش مقدماتی در حوزه مربوطه یک متخصص تمام عیار شوند. در فضاهایی با کاربری های غیرآموزشی و نامناسب به لحاظ محیطی مثل فضاهای مسکونیو تجاری احداث می شوند و همچنین فضاهای آموزشی در چنین مکانهای نامناسبی باعث عدم شکوفایی استعداد و خلاقیت آنان می گردد و این استعدادها که به عنوان سرمایه های ملی جامعه می باشد به صورت نهفته باقی می مانند. در این مقاله در ابتدا به بررسی مفهوم آموزش، استعداد، خلاقیت و تعریف معیارهای ایجاد خلاقیت در کودکان پرداختهو سپس یکی از راه های مهم پرورش خلاقیت که ایجاد فضای آموزشی مناسب است را به طور کامل بررسی می کنیم و به ارائه اصول و معیارهایی برای پرورش خلاقیت محیطی کودکان به کمک طراحی معماری و روانشناسی محیط پرداخته و براساس تحلیل های صورت گرفته به ارائه طرحی پرداخته ایم.

کلیدواژه ها:

استعداد ، خلاقیت ، کودکان ، فضا ، معماری ، مرکز استعداد یابی