بررسی تضاد و تناقض در دیوان نظمی تبریزی

علی نظمی تبریزی متخلص به نظمی از شاعران معاصری است که هماکنون در قید حیات میباشد، نظمی در شعر خودپیرو سبک عراقی است و قالب غزل در دیوان او بیشترین بسامد را دارد. نظمی در دیوان خود به استفاده از صنایعلفظی و معنوی فراوانی چنگ زده و اشعار خویش را با آرایه های گوناگون مزین ساخته است. تضاد یا تقابل یکی ازصنایع معنوی رایجی است که وی به طور چشمگیر از آن بهره برده است. تضاد همان تناسب منفی بین دو واژه است،دو کلمه وقتی در شعر از لحاظ معنا ضد هم میآیند صنعت تضاد را به وجود می آورند. پژوهش حاضر سعی بر آن داردکه تضادهای بهکار رفته در دیوان نظمی را نخست از لحاظ ساختاری منقسم ساخته و سپس به تحلیل و بررسی آنهابپردازد؛ و جهت روشنتر شدن گونه های تضاد برای خوانندگان، شواهد شعری و نمونه های بسیاری را از دیوان انتخابکرده و ذیل هر نوع تضاد آورده می شود. تناقض یا پاردوکس، هنریترین نوع تضاد محسوب می شود که برای همگانآشناست. از انواع دیگر تضاد میتوان به تضاد معنایی، وجودی، جنسیتی، فعلی، پیشوندی، دوسویه، مجازی و... اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

نظمی تبریزی ، بدیع معنوی ، تضاد ، تناقض