نقش زیست پذیری شهری در الگوی حکمروایی خوب شهری (مطالعه موردی: شهر ساری)

هدف از این پژوهش نقش زیست پذیری شهری در الگوی حکمروایی خوب شهری شهر ساری پرداخته است. زیست پذیری به یک سیستم شهری اشاره دارد که به سلامت اجتماعی، کالبدی و روانی همه ساکنانش منجر می گردد. اصول کلیدی که به این مفهوم استحکام می بخشند، شامل برابری، شان و منزلت، دسترسی پذیری، تفرج، مشارکت و توانمندسازی می باشد. زیست پذیری فضاهای شهری می تواند به ارزیابی سیاست ها، رتبه بندی مکان ها، تدوین استراتژی های مدیریت و برنامه ریزی شهری کمک کرده و درک و اولویت بندی مسائل اجتماع برای برنامه ریزان و مدیران شهری به منظور ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان را تسهیل سازد. همچنین یافته های میزان زیست پذیری می تواند برای بازشناسی استراتژی های سیاسی قبلی و طراحی سیاست های برنامه ریزی آینده استفاده شوند علاوه بر این، مطالعات میزان زیست پذیری می تواند به شناسایی نواحی مساله دار، علل نارضایتی مردم، اولویت های شهروندان در زندگی، تاثیر فاکتورهای اجتماعی- جمعیتی بر میزان زیست پذیری و پایش و ارزیابی کارای سیاست ها و استراتژی ها در زمینه کیفیت زندگی کمک کند. پژوهش حاضر به لحاظ روش، بنیادی و به جهت ماهیت توصیفی – تحلیلی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات در پژوهش حاضر از اسناد کتابخانه ای و مطالعات نظری مرتبط با موضوع پژوهش استفاده شده است و در نهایت با استفاده از تحلیل اسنادی به تبیین موضوع پرداخته است. نتیجه گیری نمود که جریان های حاکم بر گسترش شهر ساری، نشانگر نوعی ناپایداری هستند که با توجه شرایط اقلیمی استان و ادامه این روند، شاید در سال های آتی، این روند رو به فزونی بگیرد و شهر ساری را هرچه بیشتر در شرایط ناپایداری زیست محیطی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری شهری ، الگوی حکمروایی خوب شهری ، شهرساری