شهرهای جدید

یکی از پدیده های بشری در محیط زیست به منظور اسکان، داشتن تامین معیشت و روابط اجتماعی و اقتصادی میباشد. احساس لزوم تثبیت در یک نقطه و احتیاج زندکی در کنار یکدیگر انسانها را بر آن داشته که به ایجاد مسکن دست بزنند. سنت شهر و شهر نشینی در جامعه ایران قدمتی طولانی در تاریخ شهر نشینی دارد که از ایجاد اولین شهرها در ایران ۴ هزار سال میگذرد. زمانی آوازه شهرت شهر های ایران چون جندی شاپور، هگمتانه و نیشابور به عنوان مراکز علمی طنین انداز بود، اما اکنون از آن همه آوازه جز نام و نشانی باقی نمانده است. پس از انقلاب صنعتی با روند رو به رشد مهاجرت مردم از روستاها و شهرهای کوچک و میانی، کلان شهر ها شکل گرفتند و به متعاقب آن چالشهای زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی در ابعاد گسترده، شهرها را مورد هجوم خود قرار دادند و تحلیل گران مسائل شهری و برنامه ریزان را وادار نمودند برای فایق آمدن بر این مشکلات برنامهها و سیاستهای مختلفی عنوان و اجرا کنند که جدیدترین این سیاستها، ایجاد شهرهای جدید به عنوان مستقیم ترین سیاست جهت ساماندهی کلان شهرها میباشد. لذا تحقیق حاضر با هدف تبیین عملکرد شهرهای جدید و تاثیر و موفقیت آنها در راستای ساماندهی کلان شهر ها صورت گرفته است. اولین موضوعی که قبل از هر چیز باید بدان پرداخته شود این است که ما نمیتوانیم یک شهر را بدون در نظر گرفتن سیستمی که شهر در مسیر آن قرار دارد مورد مطالعه قرار دهیم و واقعیت ایجاد شهر جدید در ایران تابع شرایط حاکم از قبیل ایدئولوژی، فرهنگ، اندیشههای سیاسی، ویژگیهای طبیعی و منطقه ای و حتی جایگاه کشور در نظام جهانی میباشد. اهداف اصلی از ایجاد شهرهای جدید، کنترل سرریز جمعیت کلان شهرها و رفع تبعات و چالشهای متعاقب آن، عدم تمرکز زدایی و ساماندهی فضای شهری و بهبود آن میباشد.

کلیدواژه ها:

شهرهای جدید ، انقلاب صنعتی ، کلان شهرها