آسیب شناسی فضاهای پارک های محله ای با رویکرد ارتقا ایمنی کودکان ( نمونه موردی پارک محله ای منطقه یک شهر شیراز

نقش پارک ها به اندازه ای حائز اهمیت است که آن را از یک محیط تفریحی فراتر برده است و این بدان مفهوم است که پارک های شهری به فاکتوری مهم در توسعه شهری تبدیل شده اند و بدین لحاظ ایمن سازی این دسته از محیط های عمومی که دربرگیرنده ی گروه های شناور اجتماعی می باشدند اجتناب ناپذیر است. در این راستا در پژوهش حاضر به آسیب شناسی فضاهای پارک های محله ای با رویکرد ارتقا ایمنی کودکان در پارک محله ای منطقه یک شهر شیراز پرداختیم و هدف، دستیابی به اصول طراحی فضاهای پارک های محله ای با رویکرد ارتقا ایمنی کودکان که در ارتقا کیفیت فضاهای شهری تاثیرگذار می باشد. روش تحقیق از منظر هدف کاربردی و از بعد ماهیت و روش، توصیفی و از حیث زمانی از نوع تحقیقات مقطعی به شمار می آید. روش های گردآوری اطلاعات به دو صورت کتابخانه (اسنادی) و میدانی (پیمایشی) است. ابزار گردآوری پژوهش، پرسشنامه می باشد. جامعه آماری پژوهش بر اساس سرشماری ۱۳۹۵ شامل ۱۵۷۶۲۴ نفر شهروندان ساکن در منطقه یک شهر شیراز می باشد. بر اساس فرمول کوکران نمونه آماری برای جامعه آماری در سطح فرد به تعداد ۳۸۴ نفر محاسبه شد. برای تجزیه وتحلیل پژوهش پس از جمع آوری لازم، داده های خام گردآوری شده وارد نرم افزار SPSS گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که از میان چهار شاخص، فقط شاخص های نوع تجهیزات فضاهای بازی کودکان متوسط ارزیابی شده است. به عبارت دیگر شاخص نوع تجهیزات فضاهای بازی کودکان که بر ایمنی کودکان در پارک ها موثر است، در منطقه یک از وضعیت متوسطی برخوردار می باشد. همچنین شاخص های طراحی فضاهای بازی کودکان، شاخص های کالبدی فضاهای بازی کودکان و شاخص های اجتماعی فضاهای بازی کودکان ضعیف و به کمی خوش بینانه، متوسط ارزیابی شده است.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، پارک محله ای ، فضای شهری ، ایمنی کودکان ، شهر شیراز