مقایسه مادران با پدران دارای کودک مبتلا به سرطان از لحاظ صمیمیت زناشویی، خودکارآمدی والدینی و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه پدران با مادران دارای کودک مبتلا به سرطان از لحاظ صمیمیت­زناشویی، خودکارآمدی­والدینی و راهبردهای­تنظیم­شناختی­هیجان انجام شد. روش پژوهش: این مطالعه از نوع علی مقایسه­ایی بود. از میان والدینی که به بیمارستان محک شهر تهران در سال­  ۱۴۰۱مراجعه کردند، ۱۴۶ نفر (۷۳ زوج) به صورت نمونه گیری در­دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه­صمیمیت­زناشویی (والکر و تامپسون، ۱۹۸۳)، ­خودکارآمدی والدینی (دومکا و دیگران، ۱۹۹۶) و راهبردهای تنظیم­شناختی­هیجان (گرانفسکی و کرایچ، ۲۰۰۶) را تکمیل­کردند. برای تجزیه­ و­تحلیل­ داده ها از آزمون T وابسته و نرم افزار ۲۷-SPSS استفاده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد میانگین صمیمیت­زناشویی و خودکارآمدی­والدینی در پدران کمی بیشتر از مادران بود، اما این تفاوت میانگین از نظر آماری معنی­دار نبود (۰۵/۰خودکارآمدی والدینی تفاوت معناداری یافت نشد، تنها در راهبردهای تنظیم­شناختی­هیجان، در راهبردهای سازش یافته و راهبردهای سازش­نیافته بین پدر و مادر تفاوت وجود داشت، که می­تواند بدین­ معنی باشد که عملکرد هر دو والد به هم وابسته بوده و بسیار مشابه یکدیگر عمل کرده­اند. نتیجه گیری: والدین نیازمند مراقبت­های روانی هستند، چراکه والدین در طی دوران بیماری در کنار کودک حضور دارند و اضطراب و رفتار آن­ها بر کودک بیمار و فرایند درمان تاثیرگذار است توجه به تفاوت جنسیت و خواسته زوجین می­تواند راهبردی به سمت ارائه خدمات بهتر به والدین و کمک به کل خانواده باشد

کلیدواژه ها:

کودکان مبتلا به سرطان ، صمیمیت زناشویی ، خودکارآمدی والدینی ، راهبردهای تنظیم-شناختی هیجان