مقایسه اثربخشی الگوی مشورت رفتاری و درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک بر نشانگان برونی سازی کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی الگوی مشورت رفتاری مشترک و درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک  بر نشانگان برونی سازی در دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود. روش پژوهش: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. در صورتی که تشخیص اختلال نقص توجه/ بیش فعالی داده شد، پرسشنامه سنجش مبتنی بر تجربه آخنباخ ‎ (ASEBA) و فرم رفتاری کودکان ‎ (CBCL)‎ جهت تشخیص مشکلات برونی سازی ‎اجرا شد. از بین کسانی که در پرسشنامه آخنباخ دارای نشانگان برونی سازی بودند، ۴۵  نفر برای شرکت در پژوهش انتخاب و بطور تصادفی در سه گروه ۱۵ نفره جاگماری شدند. گروه های آزمایشی هر هفته یک جلسه یک ساعته و به مدت ۱۰ هفته تحت آموزش قرار گرفتند در حالی که گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد.  یافته ­ها: یافته ها نشان داد بین میانگین نمره برونی سازی گروه های آزمایشی CPRT و CBC تفاوت معناداری وجود ندارد (۰۵/۰p). نتیجه ­گیری: می توان نتیجه گرفت که هر دو روش ‎ الگوی مشورت رفتاری مشترک و درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک  بر نشانگان برونی در دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی اثر بخش بوده است

کلیدواژه ها:

الگوی مشورت رفتاری مشترک ، درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک ، نشانگان برونی سازی ، اختلال نقص توجه/بیش فعالی