شناسایی ابعاد، مولفه ها و نشانگرهای شاگردپروری اعضای هیئت علمی در دانشگاه ها

زمینه و هدف:شاگردپروری و تربیت علمی به عنوان سنت برگرفته از سیره ائمه معصومین(علیهم السلام)، با اهداف بلند پویایی روابط شاگرد و استاد در نظام آموزش عالی، که مهمترین رکن و محور در توسعه و تعالی علمی و انسانی نظام آموزش عالی است، همخوانی داشته و ضرورت دارد این امر با بررسی ابعاد مختلف موضوع، شناسایی و ارائه شود؛ لذا پژوهش حاضر با هدف پاسخگویی به این سوال که، ابعاد، مولفه ها و نشانگرهای شاگردپروری اعضای هیئت علمی در دانشگاه ها، کدام است؟ انجام گرفته و در قالب یافته های پژوهش، ارائه شد. روش: پژوهش با استفاده از روش فراترکیب تدوین شده است. نمونه پژوهش شامل ۱۷ اثر از ۱۷ اندیشمند دینی ایرانی که به مطالعه مرتبط بود، مبنای استخراج یافته ها قرار گرفت. یافته ها: پس از بررسی و تحلیل آثار، نتایج پژوهش، ۲۲ نشانگر شناسایی و در قالب ۱۹ مولفه، ذیل ۸ بعد طبقه بندی شد. در این میان بعد معنوی و بعد رفتاری از اهمیت ویژه ای برخوردار می­باشد. نتیجه گیری: توجه و اهتمام ویژه سیاست گذاران و برنامه ریزان آموزش عالی به ابعاد، مولفه ها و نشانگرهای حاصل از این پژوهش، باعث ارتقا عملکرد اعضای هیئت علمی دانشگاه ها، که بزرگترین نقش را در بهبود کیفیت آموزش، پژوهش و خدمات اجتماعی ایفا می کنند، شده و اختصاص جریانی اثربخش از یاددهی و یادگیری و تربیت دانشجویان در قالب شاگردپروری در تمام ابعاد، در آموزش عالی را می طلبد.

کلیدواژه ها:

Education-Higher ، Faculty ، Policy Making ، Teaching ، Universities ، آموزش عالی ، تدریس ، دانشگاه ها ، سیاست گذاری ، کادر آموزش