تاثیر فضای باز و نیمه باز در ایجاد حس تعلق به مکان در ساکنین مجتمع های مسکونی

افزایش جمعیت شهری و ساخت و ساز مسکن به صورت مجتمع های مسکونی که از الگوهای مهم سکونتی در شهرهاست و همچنین نگاهی کم اهمیت به فضاهای باز و نیمه باز که فرصتی برای ارتباط بیشتر با محیط بیرون و مکانی برای بروز برخی از رفتارهارا در اختیار ساکنان قرار می دهند، پیامد هایی مانند کاهش حس تعلق به مکان در ساکنان را به دنبال دارد. حس تعلق به مکان رابطه ای عاطفی و پرمعنا بین شخص و مکان است؛ پیوندی احساسی که مردم آن مکان را به عنوان قرارگاهی برای بازگشت بدان ارزشمند بدانند. پژوهش حاضر باهدف بررسی و تبیین عوامل کالبدی موثر بر افزایش حس تعلق با تاکید بر فضای باز و نیمه باز در مجتمع مسکونی صورت گرفته است. بر اساس نتایج بدست امده از مرور برخی مطالعات کتابخانه ای موجود در این زمینه، عواملی نظیر کیفیت های محیطی، فرهنگ، شکل، اندازه، مقیاس، نوع ساماندهی و چیدمان اجزا کالبدی، نور، خوانایی، تنوع بصری روابط اجتماعی، تنوع فضایی و ارتباط نزدیک با محیط بیرون و طبیعت تاثیر بسزایی در ایجاد حس تعلق به مکان در مجتمع مسکونی را دارند.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، فضای باز ، فضای نیمه باز ، حس تعلق.