بکار گیری روسازی نفوذپذیر روشی بهینه و سازگار با محیط زیست در مدیریت سیلاب شهری

توسعه شهرنشینی و درنتیجه کاهش سطوح نفوذ ناپذیر، سبب افزایش ریسک سیلاب و آلودگی بیشتر آب های پذیرنده می شود. این مقاله مدیریت خطرپذیری سیلاب شهری را با هدف کاهشآبگرفتگی وتخلیه آلاینده ها در آب های پذیرنده با بکارگیری روشی نوین ارائه می نماید. روزنه های عمودی در روسازی نفوذپذیر به آب اجازه نفوذ می دهند. آجر،بتن، آسفالت، پلاستیک، سنگ و شن و ماسه به عنوان مواد روسازی مورد استفاده قرار می گیرند.سیستم روسازی نفوذپذیر ممکن است از بتن یا آسفالت متخلخل ویا سنگفرش،آجر و دیگر مصالح روسازی با فواصل مساوی تشکیل شده باشد. همچنین، این سیستم ها می توانند شامل پوشش گیاهی در فضای خالی بین واحدهای سنگفرش باشند تا ظرفیت تصفیه ونفوذ به یکدیگر الحاق شوند. محدود کردن روسازی نفوذپذیر به مناطقی با حجم رواناب نسبتا کم و وسایل نقلیه عبوری نسبتا سبک تر، نرخ موفقیت را افزایش می دهد. مطالعات و مدل سازی ها نشان می دهد روسازی نفوذپذیر ریسک کیفی سیلاب را تا ۲۶ درصد کاهش می دهد. بتن متخلخل با فضای خالی به اندازه ۱۵-۲۵ درصد نیز یکی از رایج ترین این نوع روسازی است.

کلیدواژه ها:

روسازی نفوذ پذیر ، مدیریت سیلاب شهری ، محیط زیست ، بتن متخلخل