رابطه ی معماری با تخیل هنری از منظر حکمت ایرانی

حکمت ایرانی، همواره در آسمان فکری متفکران و اندیشمندان این سرزمین جای داشته و سرزمین ایران به گواهی تاریخ، بستر بسیاری از باشکوه ‎ترین معماری ها و نیز فاخرترین پاسخ های معمارانه به مسائل اقلیمی، فرهنگی و محیطی است؛ اما اکنون در زمانه ‎ای هستیم که معماری در این سرزمین دیگر به لحاظ دوراندیشی، استواری و نیز زیبایی، پیراستگی و مردم ‎واری ، شباهتی به آنچه معماران این سرزمین قبلا بدان اهتمام داشته ‎اند، ندارد. پژوهش این مقاله، کیفی و به روش تحلیلی- تفسیر تاریخی،  با طرح ساختار مفهومی موضوعات تخصصی در حوزه تحقیقاتی مرتبط با آن، در قالب تفسیری منسجم برای احیاء فرهنگ های بومی و علوم ایرانی به‎طور بنیادین، تفکرات حکمی حکمای ایرانی را مورد بازخوانی قرارداده و با توجه به مفهوم خلاقیت،  برای درک آن از نظر حکمای ایرانی درباره مفهوم تخیل  بهره­ گرفته تا به مفهوم خلاقیت هنری به عنوان نوعی از تخیل ناب و ارتباط آن با معماری دست یابد. نتایج پژوهش نشان­ داد که با توجه به اینکه هنر با هر دو ساحت خیال منفصل و خیال متصل در پیوندی عمیق است و هنر حکمی بدون این دو بی­ معناست، رشد و قدرت ادراک خیالی،  به هنرمند کمک می‎کند تا همواره صورت ها و حقیقت هایی را از عالم مثال دریافت کند و آن را به زبان هنر و حکمت بیان دارد. مسیر آفرینش اثر معماری  که از سنخ صناعات لطیفه است، به عنوان هنر و یکی از ابعاد مهم وجودی انسان از این مسیر جدا نیست.

کلیدواژه ها:

تخیل هنری ، حکمت ایرانی ، خلاقیت ، صناعت معماری ، هنر