فرهنگ کنایات فارسی دیوان امینی تبریزی

سلیمان امینی از جمله شعرای معاصر آذربایجان است که در یکی از روستاهای نزدیک شهر تبریز دیده به جهان گشود. او شاعرای غزلسراست و پیرو سبک عراقی و مکتب سعدی و حافظ می باشد. زبان و ادبیات فارسی متشکل از ظرایف دقیق و لطیف و نکات سنجیده و دیریاب است که رسیدن به ژرفای آنها مستلزم داشتن اطلاعاتی ویژه می باشد. کنایه نیز از جمله صنایع ظریف و زبان و ادب فارسی که دریافت معنی آن برای غیر فارسی زبانان مشکل می نماید؛ حتی خود فارسی زبانان نیز اگر با فرهنگ و ادب گذشته خود آشنائی کافی نداشته باشند از عهده درک برخی ترکیبات کنایی برنخواهند آمد. کنایه ، سخن گفتن زبان به طرزی غیرواضح است که بهرهگیری از آن کلام را موثرتر می سازد. این درحالی است که ذهن آدمی برای دریافت معنی سخن کنایه دار به فکر و تامل فرو می رود و پس از رسیدن به مقصود مخاطب ، حس ی فراتر از سخن بدون کنایه از درون خود ایجاد می شود. صنعت کنایه از ارکان علم بیان یا همان صورخیال می باشد که از دیرباز توسط بلاغیون در کتب ادب فارسی تثبیت و تدوین گشته است . پژوهش حاضر سعی دارد تا با استخراج برخی از کنایات موجود در دیوان امینی ، نخست مبحث کنایه را برای مخاطبان آشکارتر ساخته و همچنین میزان استفاده امینی از این عنصر شگرف زبانی را بررسی کند.

کلیدواژه ها:

امینی تبریزی ، کنایه و انواع آن ، علم بیان ، صور خیال