مقایسه تاثیر داروی سولفاسالازین و شیلاجیت بر آسیب کبدی ناشی از کولیت اولسراتیو ایجاد شده با اسید استیک در موش های صحرایی نر

سابقه و هدف: آسیب کبدی از عوارض شایع بعد از کولیت اولسراتیو محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثرات حفاظت کبدی داروی سولفاسالازین و شیلاجیت بعد از کولیت اولسراتیو می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای تجربی از ۴۹ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن ۲۵۰-۲۰۰ گرم در هفت گروه ۷ تایی شم، کولیت اولسراتیو، حلال خوراکی، شیلاجیت خوراکی، سولفاسالازین، حلال داخل مقعدی، شیلاجیت داخل مقعدی استفاده شد. برای ایجاد کولیت اولسراتیو بعد از بیهوشی حیوان ۲ سی سی اسید استیک (۴%) به روش مقعدی تجویز شد. ۴ روز بعد از ایجاد کولیت، به به مدت ۴ روز شیلاجیت با دوز ۲۵۰ میلی گرم بر کیلوگرم به شکل گاواژ و مقعدی تجویز شد. در هر گروه مقادیر آنزیم های کبدی (SGPT، SGOT، ALP)، بیلی روبین مستقیم، توتال و آلبومین سرمی آنها در ۸ روز بعد از القای کولیت اولسراتیو مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: سولفاسالازین باعث کاهش بیلی روبین توتال (۰/۰۴±۰/۵۹۶۷) و SGOT (۱۲/۷±۱۱۳/۳) شد. تجویز شیلاجیت به صورت مقعدی باعث کاهش بیلی روبین مستقیم (۰/۰۲±۰/۱۰)، آلبومین (۰/۲±۳/۱۷)،SGOT  (۱۲/۷±۱۵۶/۲) و تجویز شیلاجیت به صورت گاواژ باعث کاهش SGOT (۱۲/۷±۱۲۵/۰)، بیلی روبین مستقیم (۰/۰۲±۰/۰۹۴)، SGOT (۱۲/۷±۱۲۵/۰) و SGPT (۷/۵±۹۳/۸) شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تجویز شیلاجیت به صورت خوراکی اثرات حفاظتی بیشتری روی آسیب کبدی ناشی از کولیت اولسراتیو نسبت به شیلاجیت داخل مقعدی دارد و این نتیجه با سولفاسالازین قابل مقایسه می باشد.

کلیدواژه ها:

Ulcerative Colitis ، Liver ، Shilajit ، Sulfasalazine. ، کولیت اولسراتیو ، کبد ، شیلاجیت ، سولفاسالازین.