هنجاریابی مقیاس خودانگاره بدنی در دانش آموزان دختر متوسطه اول شهر تهران

زمینه و هدف: خودانگاره بدنی یک مفهوم مهم است در درک روانشناختی دانش آموزان نوجوان، به خصوص دختران، در مواجهه با نگرانی های مربوط به تصویر بدن و مسائل مرتبط در اختلال هایی مانند اختلال های خوردن و بدریختی بدن است. هدف این پژوهش هنجاریابی مقیاس خودانگاره بدنی در دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر تهران بود. روش: این پژوهش مطالعه ای توصیفی از نوع هنجاریابی با روش تحلیل عاملی تائیدی بود؛ جامعه آماری مطالعه حاضر شامل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر تهران در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه خودانگاره بدنی (روو و همکاران، ۱۹۹۹)، را به صورت آنلاین تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل عاملی تائیدی با نرم افزار  SmartPLS۳ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پرسشنامه خودانگاره بدنی به طور کلی دارای هفت خرده مقیاس است. همسانی درونی هرکدام از خرده مقیاس های ارزیابی کلی از ظاهر (۰/۹۰) سرمایه گذاری در آرمان ها (۰/۷۸)، ارزیابی سلامت و تناسب اندام (۰/۸۴)، توجه به آراستگی (۰/۹۱)، ارزیابی قد (۰/۸۹)، ارزیابی چاقی/لاغری (۰/۹۲)، تاثیر منفی (۰/۷۵) و وابستگی/ثبات (۰/۷۹) در دامنه مطلوب به دست آمد. همچنین ضریب پایایی بازآزمایی این آزمون در بازه زمانی دوهفته ای برای نمونه ای ۵۰ نفری از شرکت کنندگان ۰/۸۳ و برای خرده مقیاس ها در دامنه ۰/۶۵ تا ۰/۹۲ به دست آمد. علاوه براین روایی واگرا، همگرا، پایایی ترکیبی این آزمون نیز مطلوب بود. همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین خودانگاره بدنی دانش آموزان ورزشکار و غیرورزشکار دختر وجود داشت (۰/۰۱=T=۳/۲۴). نتیجه­ گیری: پژوهش حاضر نشان داد که مقیاس خودانگاره بدنی در دانش آموزان دختر متوسطه اول شهر تهران قابل هنجاریابی است. این ابزار مناسبی برای اندازه گیری و درک بهتر تصویر بدن در این گروه جوانان است و می تواند در تحقیقات و مداخلات آینده جهت ارتقای تصویر بدن و روانشناختی دانش آموزان دختر مورد استفاده قرار گیرد. .

کلیدواژه ها:

Body Self-image ، Psychometrics ، تصویر بدنی خود ، روانسنجی