ترومبوپروفیلاکسی در بیماران جراحی اورولوژی: توصیه های راهنماهای بالینی موجود

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 84

فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JRU-6-1_006

تاریخ نمایه سازی: 29 مهر 1402

چکیده مقاله:

مقدمه ترومبوآمبولی مهمترین عارضه غیرجراحی در بیمارانی است که تحت اعمال جراحی بزرگ اورولوژی قرار می گیرند و آمبولی ریه، شایع ترین علت مرگ پس از اعمال جراحی اورولوژی است. راهنماهای بالینی ([CPG] clinical practice guideline) متعددی در کشورها مختلف، جهت پیشگیری از بروز ترومبوآمبولی وریدی، کاهش خطر  و همچنین به حداقل رساندن خطر خونریزی برای ارایه شدند در ایران راهنمای بومی بالینی جهت پیشگیری از ترومبوآمبولی وریدی در بیماران جراحی اورولوژی ارائه نشده است. بنابراین در مطالعه حاضر تصمیم داریم تا با مرور و بررسی راهنماهای بالینی موجود در دنیا در مورد ترومبوپروفیلاکسی در بیماران جراحی اورولوژی، خلاصه ای مورد استفاده در این زمینه ارائه نماییم. روش اجرا جهت دستیابی به آخرین نسخه راهنماهای بالینی در زمینه پیشگیری از ترومبوآمبولی وریدی در بیماران جراحیهای اورولوژی، جستجو در پایگاه های Medline (توسط Pubmed) ،Google Scholar ، Embase و Trip database  انجام شد. پس از انتخاب گایدلاین ها، هر راهنمای بالینی توسط دو نفر از محققین بررسی شد و توصیه ها و راهکارهای آنها به صورت خلاصه ارائه گردید. نتایج ضمن جستجو در پایگاه های ذکر شده چهار راهنمای بالینی وارد مطالعه شدند. از بین راهنماهای موجود، فقط راهنمای بالینی انجمن ارولوژی اروپا مختص بیماران جراحی ارولوژی بود و سه راهنمای دیگر مربوط به بیماران بستری یا جراحی بود که در برخی قسمتها به بیماران اورولوژی پرداخته بود. بر اساس گایدلاینهای وارد شده در مطالعه حاضر، روشهای پیشگیری از ترومبوآمبولی عبارتند از: پیشگیری مکانیکی و پیشگیری دارویی. بحث مطالعه حاضر نشان داد که فقط یک راهنمای بالینی وجود دارد که توصیه های مخصوص جراحیهای اورولوژی ارائه کرده است و سایر راهنماهای بالینی به طور خاص به این بیماران نپرداخته اند. مرور راهنماهای مذکور (چه مختص بیماران اورولوژی و چه غیراختصاصی) نشان میدهد که شواهد و مطالعات در مورد بیماران جراحی ارولوژی اندک می باشد و تصمیم گیری در بسیاری از موارد به راحتی مقدور نیست. مطالعه حاضر میتواند شروعی برای تطبیق و تایید گایدلاینهای معتبر جهانی و استفاده از آنها در کشورمان باشد. از سوی دیگر با توجه به نبود راهنمای بالینی در ایران، فعلا میتوان از خلاصه توصیه های این مطالعه برای مقاصد بالینی استفاده کرد.