ارائه مدل آشفتگی روان شناختی بر اساس خودمراقبتی و تاب آوری روانی با نقش میانجی گری خودشفقتی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

هدف پژوهش حاضر، الگویابی ساختاری آشفتگی روان شناختی بر اساس خودمراقبتی و تاب آوری روانی با نقش میانجی گری خودشفقتی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس بود. پژوهش از نوع کاربردی و روش پژوهش همبستگی به شیوه مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس عضو انجمن ام اس اصفهان در فصل پاییز سال ۱۴۰۱ بود. از بین جامعه آماری ۳۲۰ نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه آشفتگی روان شناختی (کسلر و همکاران، ۲۰۰۲)، پرسشنامه خودمراقبتی (گالینا و همکاران، ۲۰۱۵)، پرسشنامه تاب آوری روانی (کانر و دیودیسون، ۲۰۰۳) و پرسشنامه خودشفقتی (نف، ۲۰۰۳) بودند. نتایج نشان داد که خودمراقبتی بر خودشفقتی (۰۵/۰ p<، ۶۱۴/۰ = β) و آشفتگی روان شناختی (۰۵/۰ p<، ۴۷۸/۰- = β) بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس دارای اثر مستقیم معنادار بوده و توانسته به ترتیب ۷/۳۷ و ۸/۲۲ درصد از واریانس این متغیرها را تبیین کند. همچنین تاب آوری روانی بر خودشفقتی (۰۵/۰ p<، ۵۴۵/۰ = β) و آشفتگی روان شناختی (۰۵/۰ p<، ۵۳۶/۰- = β) بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس دارای اثر مستقیم معنادار بوده و توانسته به ترتیب ۷/۲۹ و ۷/۲۸ درصد از واریانس این متغیرها را تبیین کند. در نهایت خودشفقتی بر آشفتگی روان شناختی (۰۵/۰ p<، ۴۴/۰- = β) بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس دارای اثر مستقیم معنادار بوده و توانسته ۳/۱۹ درصد از واریانس این متغیر را تبیین کرده و در رابطه بین خودمراقبتی و تاب آوری روانی با آشفتگی روان شناختی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس نیز نقش میانجی معنادار ایفا کند (۰۵/۰ p<). ب

کلیدواژه ها:

آشفتگی روان شناختی ، خودمراقبتی ، تاب آوری روانی ، خودشفقتی ، مالتیپل اسکلروزیس