تحلیل بقای بیماران مبتلا به سرطان ریه با استفاده از مدل رگرسیونی کاکس

سابقه و هدف: سرطان ریه یکی از شایع ترین سرطان ها در جهان و سومین عامل مرگ و میر در ایران است. هدف مطالعه حاضر تحلیل بقای بیماران مبتلا به سرطان ریه و شناسایی متغیرهای تاثیرگذار بر بقای بیماران مزبور می باشد. مواد و روش ها: دراین مطالعه هم‎گروه تاریخی، داده ها از پرونده‎های پزشکی ۲۵۹ نفر از مبتلایان به سرطان ریه که بین سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۴ به بیمارستان شریعتی تهران مراجعه نموده بودند، استخراج شد. رخداد موردنظر، فوت بیمار بر اثر سرطان ریه تعیین گردید. برای برآورد احتمال بقای بیماران از روش کاپلان مایر و اثر متغیرهای مختلف بر زمان بقای بیماران از مدل مخاطرات متناسب کاکس در نرم‎افزار R استفاده شد. یافته ها: در مطالعه حاضر میانگین سن تشخیص بیماران ۴۶/۱۲±۸۶/۶۲ می باشد. هم‎چنین میانگین و میانه بقای بیماران به ترتیب ۳۳/۳±۹۳/۲ و ۴/۲ سال به دست آمد. تعداد ۱۴۰ نفر (۵۴ درصد) از بیماران فوت نمودند. احتمال‎های بقای ۱، ۲ و ۳ ساله به ترتیب ۶۳ درصد ، ۵۳ درصد و ۴۶ درصد برآورد گردید. براساس نتایج مدل مخاطرات متناسب کاکس (۰۵/۰p<) بین زمان بقای بیماران و متغیرهای PCO۲ (۰۲۱/۱HR=)، سن تشخیص بیماری (۸۰۵/۰HR=)، نوع تومور NSCLC نسبت به SCLC (۵۶۷/۰HR=) و متاستاز مغز (۷۹۲/۱HR=) ارتباط معنی دار وجود دارد. استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان ریه بسیار کوتاه است و با افزایش سن بیماران کاهش می یابد. هم چنین خطر مرگ در بیماران دارای سرطان ریه سلول کوچک (SCLC) و بیمارانی که دچار متاستاز مغز شده اند، بیش تر از سایر بیماران می باشد.

کلیدواژه ها:

lung cancer ، survival time ، Cox Regression Analysis ، Kaplan–Meier estimator ، سرطان ریه ، زمان بقا ، رگرسیون کاکس ، روش کاپلان مایر