بررسی و مقایسه گزارشات آسیب شناسی و تشخیص های بالینی بیوپسی های ضایعات دهانی

سابقه و هدف: موثرترین راه برای رسیدن به یک تشخیص و در نهایت درمان صحیح در آسیب ها و ضایعات دهانی، تهیه بیوپسی و بررسی آسیب شناختی آن است. در این مطالعه، همخوانی تشخیص های بالینی و پاتولوژی در بیماران مراجعه کننده به یک مرکز آسیب شناسی دهان، فک و صورت در ساری بررسی شد تا میزان تطابق موجود شناسایی شود. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی– تحلیلی و مقطعی بر روی ۲۰۶ بیمار مراجعه کننده به این مرکز با ضایعات دهانی بیوپسی شده طی سال های ۹۴-۱۳۹۰ انجام شد. مشخصات دموگرافیک بیماران شامل سن، جنس، قوام، رنگ ضایعه، روند بیولوژیکی، محل آناتومیک، برجسته یا مسطح بودن، نمای سطحی، داخل یا خارج استخوان بودن ضایعه، تخصص پزشک معالج و تطابق تشخیص کلینیکی با هیستوپاتولوژیک با استفاده از روش آماری کی دو، فیشر و کاپا مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: تشخیص های بالینی در ۱/۷۷ درصد موارد با تشخیص های هیستوپاتولوژیک منطبق بود. تشخیص کلینیکی درست در ضایعات بدخیم (۷۵ درصد) و بیش تر از ضایعات خوش خیم (۷/۷۲ درصد) بود. ضایعات مرکزی نسبت به ضایعات محیطی، بیش ترین درصد توافق را با ۱/۸۱ درصد داشتند که از بین آن ها نیز کیست رادیکولار با ضریب توافق ۹۲ درصد، بیش ترین تشخیص صحیح را به خود اختصاص داد. بالاترین ضریب توافق در ضایعات محیطی، به ترتیب در ضایعات صاف با ۳/۶۸ درصد و ضایعات موجود در لثه با ۵/۶۸ درصد بود. بالاترین ضریب توافق (۵/۸۶ درصد) در جراحان فک و صورت بود. استنتاج: اگرچه درصد بالایی از تشخیص های بالینی و گزارشات آسیب شناسی موید یکدیگر می باشند، اما رقم عدم تطابق نیز قابل توجه بوده و باید با راهکارهای مناسب به حداقل برسد.

کلیدواژه ها:

clinical diagnosis ، histhopathological finding ، biopsy ، تشخیص بالینی ، بیوپسی ، هیستوپاتولوژی