بکارگیری حفاظ سازی تشعشعات فضایی از جنس پلی اتیلن به جای آلومینیوم در مدار GEO به منظور کاهش وزن

یکی از عوامل آسیب زا برای عملکرد مناسب محموله های مخابراتی، ذرات پر انرژی یونیزان در فضا می‎باشند که استفاده از حفاظ مناسب، از راه کارهای مقابله با آن در نظر گرفته می شود. در طراحی حفاظ عوامل متعددی از جمله نوع قطعه و میزان وزن قابل قبول برای محموله و غیره می بایست مورد توجه قرار گیرند. در سالهای اخیر به منظور کاهش هزینه های ساخت و پرتاب، به کار گیری قطعات غیر فضایی مورد اقبال قرارگرفته است. بنابراین، استفاده از حفاظ با جنس مناسب به گونه ای که علاوه بر مقاومت در برابر تشعشعات، بتواند ملاحظات بودجه وزنی را نیز تامین نماید، از چالش های مهم در این حوزه خواهد بود. در این مقاله، هدف بررسی روش های کاهش بودجه وزنی با ملاحظه آسیب پرتویی دزیونیزان می باشد. در همین راستا، یک ماموریت توسعه فناوری پنج ساله در مدار GEO، پیش بینی شده و نتایج شبیه سازی ها و آزمایش حفاظ از دو جنس آلومینیوم و پلی اتیلن برای بررسی آسیب دز یونیزان، بر حسب بودجه وزنی اولیه و مرجع، ارائه و مقایسه شده است. تحلیل و ارزیابی نتایج آزمایش در بکارگیری از حفاظ پلی اتیلن کاهش ۱۷/۲۱درصدی مابین دو سنجنده تشعشع بیرونی و داخلی را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

تشعشعات فضایی ، حفاظ های آلومینیوم و پلی اتیلن ، دز یونیزان کل ، بودجه وزنی ، آزمایش تشعشعات فضایی