تجربه زیسته معلمان ابتدایی از آموزش مجازی در دوران کرونا

آموزش مجازی از موضوعاتی است که اگرچه دارای قدمتی چندین ساله در جهان هست؛ اما در ایران از پیشینه تاریخی و گسترده ای برخوردار نیست. شیوع پاندمی کرونا و خطرآفرینی آن برای آموزش حضوری باعث شده است که طی دو سال اخیر، آموزش مجازی جایگزین آموزش حضوری گردد؛ این تغییر سبک آموزشی؛ پیامدهای متعددی را به همراه داشته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تجربه زیسته معلمان ابتدایی از آموزش مجازی در دوران کرونا انجام شده است. این پژوهش با استفاده از روش کیفی و طرح پدیدار شناسی صورت گرفته و به منظور گردآوری داده ها از مصاحبه کیفی نیمه ساختار یافته استفاده شده است. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، پس از انجام ۲۵ مصاحبه اشباع داده ها بدست آمده است. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که اگرچه برخی از معلمان این تجربه را مثبت و یا تا حدودی مثبت ارزیابی نموده اند؛ و بر آن بوده اند که این سبک آموزشی باعث بروز خلاقیت های دانش آموزان، تقویت مهارت ارتباطی و هم چنین آشنایی با محیط های جدید آموزشی شده است؛ اما عده قابل توجهی از معلمان، این تجربه را به دلیل عدم وجود زیرساخت های لازم و هم چنین ضعف سیستم آموزشی در ایران بسیار ناکارآمد ارزیابی نموده اند؛ از دیدگاه درصد قابل توجهی از مشارکت کنندگان، تدریس در فضای مجازی نیازمند مدرنیزاسیون آموزشی است؛ علاوه بر این که دگرگشت های فرهنگ ارتباطی نیز در این مقوله بسیار تاثیرگذار است.

کلیدواژه ها:

آموزش مجازی ، کرونا ، زیرساخت ها ، سیستم آموزشی.