نگاهی بر سیر تحول قانونی سقط درمانی به منظور حفظ حیات مادر

سقط جنین درمانی نوعی از ختم بارداری است که جنبه درمانی دارد،این نوع سقط معمولا درمواردی انجام می شود که از نظر پزشکی ادامه بارداری برای مادر خطرناک باشد یا موجب تشدید عوارض بیماری یاوخامت حال او گردد و همچنین در مواردی که بر اساس آزمایش ها و تشخیص پزشکان جنین ناهنجار به دنیا می آید. به موجب ماده ۱۸۳ قانون مجازات عمومی سقط جنین درمانی جز در مواردی که حفظ حیات مادر به آن بستگی داشت، ممنوع بود. ماده ۶۲۳ ق.م.ا سقط جنین برای حفظ حیات مادر به صورت مطلق مجاز شمرده است، نظریه شورای نگهبان در رابطه با ماده ۱۷ آییننامه انتظامی نظام پزشکی از لحاظ انطباق آن با موازین شرعی، سقط جنین برای حفظ جان مادر را تنها در صورت دمیده نشدن روح در جنین جایز میداند. پس با توجه به نظریه شورای نگهبان در رابطه با ماده ۱۷ آییننامه انتظامی نظام پزشکی، ماده ۶۲۳ ق.م.ا تخصیص میخورد و تنها شامل موردی میشود که روح در جنین دمیده نشده باشد، اما پس از آن؛ حفظ حیات مادر در مقایسه با جنین ترجیحی ندارد. قانونگذار با تصویب ماده واحده سقط جنین درمانی به پاره ای از این سر درگمی هاخاتمه داده است ، چرا که در ماده واحده چنین آورده است : » سقط درمانی با تشخیص قطعی سه پزشک متخصص و تایید پزشکی قانونی مبنی بر بیماری مادر که با تهدید جانی مادر توام باشد قبل از ولوج روح (چهار ماه) با رضایت زن مجاز میباشد و مجازات و مسئولیتی متوجه پزشک مباشر نخواهد بود.«

کلیدواژه ها:

سقط جنین درمانی ، خطر جانی مادر ، قانون مجازات عمومی ، قانون مچازات اسلامی ، ماده واحده سقط درمانی