فرهنگ کنایات فرامرزنامه

کنایه همواره یکی از ابزارهای موثر در گفتارهای روزمره بوده است که بصورت علم مدون در مبحث صور خیال قرار گرفته است. شاعران و نویسندگان نیز برای تاثیرگذاری هرچه بیشتر آثار خود به استفاده از کنایه، چنگ زدهاند. در گستره ادبیات حماسی ایرانی، فرامرزنامه بعد از شاهنامه فردوسی یکی از ارزشمندترین متونی است که به وصف رخدادهای زمان فرامرز پسر رستم و جنگاوریهای وی در هندوستان میپردازد. متاسفانه شاعر این اثر ناشناس مانده است. منظومه »فرزامرزنامه« طبق نسخه ابوالفضل خطیبی ۵۴۴۲ بیت دارد که همین نسخه، اساس کار نگارنده قرار گرفته است. یافته های پژوهش نشان میدهد که شاعر از عنصر کنایه بطور فراوان و بصورت مکرر در اثر خود بهره برده است. کنایات به شاعر کمک میکند تا از دایره واژگان بسیاری برای انتقال مقصود خود بهره ببرد و حتی در تطبیق اوزان شعری و قافیه سازی موفق تر عمل نماید. پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا تعداد کثیری از کنایات موجود در فرامرزنامه را آنچنان که در حوصله این مقال میگنجد استخراج نماید و از این طریق گامی نو جهت شناساندن بیشتر این اثر ارزشمند به اهل شعر و ادب بردارد.

کلیدواژه ها:

فرامرزنامه ، کنایه ، صور خیال