پیش بینی ناگویی خلقی در نوجوانان بر اساس تروماهای اوایل زندگی و نگرش به والدین

مقدمه: پژوهش ها دریافته اند که بین ناگویی خلقی و طیف گسترده ای از بیماری ها از جمله اختلالات خلقی، اختلالات خوردن، سوءمصرف مواد، بیماری های قلبی عروقی، بیماری دیابت، آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده، سرطان، بیماری های تنفسی و دردهای مزمن، همبستگی مثبت وجود دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر پیش بینی ناگویی خلقی بر اساس تروماهای اوایل زندگی و نگرش نسبت به پدر و مادر است. روش کار: در این پژوهش همبستگی متعارف در سال ۹۲-۱۳۹۱، نمونه ای به حجم ۳۰۰ نفر (۱۵۰ دختر و ۱۵۰ پسر) از دانش آموزان دبیرستان های شیراز، به روش تصادفی چندمرحله ای انتخاب شد. ابزار مورد استفاده جهت جمع آوری داده ها شامل مقیاس تروماهای اوایل زندگی، مقیاس نگرش نسبت به پدر و مادر، مقیاس ناگویی خلقی تورنتو بود. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ی ۱۸ و روش همبستگی متعارف استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش بیانگر این است که الگویی از نمرات بالا در دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری توصیف هیجانات با الگویی از نمرات بالا در تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر همبسته هستند (۰۰۱/۰>P). بنابراین، ترکیب دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری در توصیف هیجانات پایین، احتمال وجود تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر را پایین می برد. نتیجه گیری: بنا بر نتایج، تروماهای اوایل زندگی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر، قادر به پیش بینی دشواری در توصیف و شناسایی هیجانات بوده و واریانس قابل توجهی از شاخص بقا را تبیین می کنند.

کلیدواژه ها:

تروما ، دوران کودکی ، ناگویی خلقی ، نگرش ، والدین