تعیین رضایت از زندگی در میان مصدومان مین و مهمات عملنکرده زیر ۱۸ سال

مقدمه و هدف: ناتوانیهای جسمی و روانی ناشی از مین و مهمات عملنکرده روی میزان رضایت از زندگی قربانیان تاثیرگذار است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین میزان رضایت از زندگی در قربانیان زیر ۱۸ سال مین و مهمات عملنکرده بود. مواد و روش ها:بهمنظور جمع آوری اطلاعات از همه جانبازان زیر ۱۸ سال که پس از جنگ عراق ضد ایران در استان های مرزی بهوسیله مین یا مهمات عملنکرده دچار آسیب شدهبودند، دعوتشد تا در طرح نیازسنجی سلامت شرکتکنند (تعداد ۷۸ نفر). از پرسش نامه میزان رضایت از زندگی برای ارزیابی وضعیت رضایت استفادهشد. بهمنظور تحلیل داده ها، نرمافزار آماری (version ۱۵.۰) SPSS بهکارگرفتهشد. نتایج:میانگین سنی افراد مورد مطالعه ۱۶.۱۱ انحراف معیار ۱.۹ سال بهدستآمد. بیشتر قربانیان مین و مهمات عملنکرده ۸۵.۹ درصد (۶۷ نفر)، مذکر بودند؛ یکسوم قربانیان مین ۳۷.۲ درصد(۲۹ نفر) در استان کردستان زندگیمی کردند؛ حدود نیمی از قربانیان ۴۷.۴ درصد (۳۷نفر)، تحصیلات متوسطه داشتند. میانگین درصد جانبازی۱۵.۸±۴۱.۳۴ بود. میانگین نمره رضایت از زندگی ۱۵.۵۵ با انحراف معیار۷.۶بود.بیشترین نمره، ۳۵ و کمترین نمره، ۵ بود. بیش از دوسوم قربانیان مین ۵۴ نفر (۶۹.۳ درصد) از زندگی خود ناراضی بودند. نتایج آزمونهای آماری نشانداد میان سه متغیر سن، درصد جانبازی ووجود نابینایی با رضایت از زندگی رابطهای معنادار وجوددارد (۰.۰۵>p). نتیجهگیری: نتایج این پژوهش نشانداد که میزان رضایت از زندگی در قربانیان مین و مهمات عملنکرده، پایین است؛ انجام مداخلات مناسب برای تشخیص سایر عوامل تاثیرگذار بر میزان رضایت از زندگی توصیهمیشود.

کلیدواژه ها:

کودکان ، مین ، قطع عضو ، رضایت از زندگی