اثر خستگی و دوره بالینی بر افسردگی، اضطراب، استرس، کیفیت زندگی و وضعیت اشتغال بیماران مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه وهدف: در مولتیپل اسکلروزیس(MS)خستگی علامت شایعی است و بیشتر بیماران آن در دو تیپ عود-بهبود(RRMS)و پیشرونده ثانویه(SPMS)جای دارند. خستگی با توجه به ایجاد احساس ضعف و فقدان انرژی و دوره بالینی نیز به دلیل استقرار یک پیش آگهی متغیر، قادرند برعلائم روانی، توانایی کارکردی و وضعیت اشتغال مبتلایان تاثیر بگذارند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثر خستگی و دوره بالینی در علائم روانی، کیفیت زندگی و وضعیت اشتغال می باشد.   مواد و روش کار: در این پژوهش گذشته نگرمقطعی، ۱۵۲ بیمار به  شیوه پیاپی نمونه گیری شدند. کلیه بیماران با استفاده از مقیاس شدت خستگی (FSS)، مقیاس افسردگی، اضطراب، استرس(DASS-۲۱)و پرسشنامه فرم کوتاه زمینه یابی سلامت(۳۶-SF)مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA)و آزمون دقیق فیشر تجزیه وتحلیل شدند.   یافته ها: میانگین نمرات علائم روانی و ابعاد فیزیکی و روان شناختی در بیماران خسته و SPMS وخیم تر از گروه های غیرخسته وRRMS بود. همچنین بیکاری با فراوانی بیشتری در بیماران خسته گزارش گردید. در این باره بین RRMS و SPMS یافته معناداری مشاهده نشد. علاوه برآن تفاوت دو گروه از بیماران خسته و غیرخسته و RRMS و SPMS درمتغیرهای افسردگی، اضطراب، استرس، ابعاد فیزیکی و روان شناختی معنادار به دست آمد(۰۵/۰P < /span>

کلیدواژه ها:

خستگی ، افسردگی ، اضطراب ، کیفیت زندگی ، اشتغال