جذب برخی عناصر غذایی تحت تاثیر میکوریزا، سطوح مختلف روی و تنش خشکی در ذرت

چکیده به منظور بررسی جذب برخی عناصر غذایی تحت تاثیر سطوح مختلف روی و تنش خشکی در ذرت میکوریزایی آزمایشی در سال های ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ در مزرعه تحقیقاتی دانشکده ی کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عوامل مورد مطالعه عبارت بودند از: آبیاری در سه سطح، شامل الف) آبیاری معادل نیاز آبی گیاه، ب) آبیاری معادل۷۵% نیاز آبی گیاه و ج) آبیاری معادل ۵۰ % نیاز آبی گیاه، میکوریزا (Glomus intraradices ) در دو سطح تلقیح و بدون تلقیح بذر و روی از منبع سولفات روی در سه سطح (صفر، ۲۵ و ۴۵ کیلوگرم در هکتار) بود. نتایج نشان داد که با اعمال تنش خشکی میزان جذب نیتروژن، پتاسیم و درصد پروتئین افزایش اما فسفر کاهش یافت. تلقیح با میکوریزا جذب عناصر غذایی را افزایش داد. با مصرف عنصر روی میزان جذب نیتروژن، پتاسیم، فسفر و درصد پروتئین افزایش یافت. میزان جذب عناصر غذایی و درصد پروتئین با کاربرد میکوریزا تحت تنش خشکی به طور غیر معنی داری افزایش یافت. با کاربرد روی تحت شرایط تنش خشکی، میزان جذب نیتروژن، پتاسیم و درصد پروتئین افزایش اما جذب فسفر کاهش یافت. کاربرد توام روی و میکوریزا باعث افزایش جذب کلیه عناصر غذایی گردید. بالاترین درصد جذب نیتروژن، پتاسیم و پروتئین از اثر متقابل تیمار آبیاری معادل ۵۰ درصد نیاز آبی گیاه به همراه تلقیح با میکوریزا توام با ۲۵ کیلوگرم در هکتار روی حاصل شد. بیشترین عملکرد دانه از تیمار اثر متقابل آبیاری مطلوب، بدون میکوریزا و مصرف ۴۵ کیلوگرم سولفات روی در هکتار حاصل شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که با آبیاری معادل ۷۵ درصد نیاز آبی گیاه، تلقیح با میکوریز و ۴۵ کیلوگرم سولفات روی در هکتار عملکرد مطلوب حاصل می شود. واژه های کلیدی: تنش خشکی، میکوریزا، عناصر غذایی، درصد پروتئین، ذرت