ارزیابی برنامه ریزی کاربری زمین در طرح های توسعه شهری بر مبنای شاخص های نیازسنجی و مکان-سنجی (مورد مطالعه: شهر بجنورد)

برنامه­ریزی کاربری زمین شهری در ایران در قالب طرح­های جامع و تفصیلی انجام می­گیرد و با وجود گذشت حدود نیم قرن از تجربه طرح کاربری زمین، انتقادهایی در ابعاد مختلف آن وجود دارد. این مقاله با هدف ارزیابی برنامه­ریزی کاربری زمین در دهه اخیر، برنامه­ریزی کاربری زمین در طرح تفصیلی شهر بجنورد را با شاخص­های مکان­سنجی و نیازسنجی بررسی کرده است. نتایج ارزیابی بر مبنای شاخص مکان­سنجی نشان می دهد در مجموع، ۹۲/۷ درصد کاربری­های پیشنهادی طرح تفصیلی تحقق یافته، ۸/۳۴ درصد به صورت زمین بایر رها شده و ۲۸/۵۷ درصد به کاربری­های دیگر تغییر یافته­اند. بنابراین، نقش مکان­یابی کاربری­ها را در طرح تفصیلی می توان بسیار کم­تاثیر ارزیابی کرد. شاخص نیازسنجی نیز نشان می­دهد، در مجموع، ۶۱/۴۷ درصد مساحت کاربری­های پیشنهادی محقق شده­اند این نتیجه اگر چه حاکی از آن است که نیازسنجی نیز از موفقیت کمی برخوردار بوده است، در مقایسه با معیار قبل می­توان نتیجه گرفت عدم مکان­یابی دقیق کاربری­ها می­تواند راهکاری جهت افزایش تحقق­پذیری کاربری­های پیشنهادی باشد. در ادامه، علل اصلی تحقق نیافتن کاربری­ها از طریق مصاحبه با مجریان طرح، مشکل تملک زمین، ارتباط غیربهینه بین تهیه­کنندگان طرح و مجریان طرح و ناکافی بودن نظارت و الزامات قانونی شناسایی شد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی کاربری زمین شهری ، تحقق پذیری طرح ، طرح تفصیلی ، مکان یابی