بازپژوهی در شرایط روانی مرتکب بزه «افتراء»

ماده ۶۹۷ از کتاب تعزیرات قانون مجازات اسلامی(مصوب ۱۳۷۵) مستند شکل عام بزه افترا می­باشد. شرایط روانی مرتکب این جرم عمدی(علم و قصد) همواره از زوایای مختلف مورد مناقشه قضات و نویسندگان بوده است. میزان مطابقت مساله «احراز علم مرتکب به کذب بودن نسبتی که به دیگری داده یا آن را منتشر کرده» با آموزه های قرآنی و روایی، «ضرورت یا عدم ضرورت احراز قصد اضرار» و «تاثیر ارتجالی نبودن رفتار بر شرایط روانی مرتکب افترا»، سه محوری است که این پژوهش با بهره­گیری از منابع کتابخانه­ای و سامانه­های جامع قوانین و مقررات و آراء قضایی به روش توصیفی و تحلیلی بدان­ها پرداخته و در جهت اصلاح ماده قانونی مورد بحث، پیشنهادهایی را ارائه نموده است. بر این اساس، پژوهش به این نتیجه نائل آمد که «ضرورت احراز علم مرتکب به کذب بودن نسبتی که به دیگری داده» با آموزه های قرآنی و روایی که انسان را به اتباع از علم و دوری شدید از ظن و گمان و رعایت حرمت و حیثیت بندگان خدا امر می­کنند در تعارض است، برای اثبات افترا نیازی به احراز قصد اضرار نزد مرتکب نمی­باشد و ارتجالی بودن یا نبودن رفتار مرتکب، حتی در مقام دفاع از خویش نزد مقام قضایی، تاثیری بر روی قصد مرتکب افترا ندارد.

کلیدواژه ها:

افترا ، عنصر روانی جرم ، شرایط روانی مرتکب جرم ، علم به موضوع ، قصد اضرار ، ارتجالی بودن افترا