بررسی نقش تنبیه وتشویق به عنوان عامل بازدارنده ومشوق دانش آموزان به یادگیری دانش بر اساس آموزه های دینی

تنبیه پدیده ای است که دانشمندان تعلیم و تربیت و بزرگان دینی آن را کاملا نفی نموده اند و در مواردی به عنوان یک ابزار اما به صورت خفیف و حساب شده جهت تغییر رفتار فرد و یا به منظور جلوگیری از بروز و ظهور رفتارهای سوء آن را تجویز نموده اند.نتایج تحقیقات اخیر نشان داده است که اگر رفتار کودک و رشد او را از طریق عوامل تشویق برانگیز بیرونی مانند جایزه، پول، کارت صدآفرین، تحسین های لفظی مکرر و سایر عوامل بیرونی شرطی کنیم، آزادی و رشد طبیعی او را از او سلب کرده و رفتار او را با ضوابط و معیارهای از پیش تعیین شده قالب سازی کرده ایم.تشویق در فرم دادن شخصیت و سازندگی آن و جهت دهی و هدایت رفتار نیز نقش مهم و اساسی دارد. از طریق آن می توان رفتار مثبتی را در دانش آموز پدید آورد و آن را در او تثبیت کرد و یا در سایر ملاحظات ناشی از آن می توان ریشه رفتار و عملکرد ناروا در دانش آموز خشکاند.اعتقاد براین است که اگر تشویق به گونه ای درست و اندیشمندانه و به موقع و متناسب صورت گیرد عامل موثری بر سازندگی و جهت دهی دانش آموز خواهد بود و کشش و جذبه ای در او ایجاد می کند که به ادامه سر در جهت مقصدی که ما برای او تعیین کرده ایم پرداختند و رفتار ناهنجار خود را ترک می کند.دستور اسلام در این مورد است که در برابر هر خطایی، مجازاتی است متناسب با آن خطا. چون عدالت یکی از اصول اسلامی است، رعایت تناسب بین جرم و مجازات و عدالت در قضاوت و اجرای مجازات و چگونگی و هدف از اجرای آن ضروری است.

کلیدواژه ها:

تنبیه ، دین ، جامعه ، رویکرد