بررسی میزان نمک در نان های عرضه شده در نانوایی های شهرستان های ورامین و پاکدشت به روش شوری سنجی با دستگاه شوری سنج دیجیتال آتاگو مدل Pal-Salt و مقایسه آن با روش استاندارد موهر در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 254

فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JHF-9-3_004

تاریخ نمایه سازی: 5 آذر 1402

چکیده مقاله:

زمینه و اهداف: در مطالعه حاضر شوری نان در نانوایی های شهرستان های ورامین و پاکدشت با دستگاه شوری سنج آتاگو اندازه گیری و نتایج آن با روش آزمایشگاهی موهر مقایسه گردید.مواد و روش ها: در این بررسی شوری ۶۷۶ نمونه نان به وسیله دستگاه شوری سنج دیجیتال رفراکتومتر آتاگو سنجش و سپس نتایج با روش موهر مقایسه گردید. همچنین توانایی تشخیص آن دستگاه با روش ارزش تشخیصی در شاخص های حساسیت، ویژگی، صحت و ارزش اخباری دستگاه بررسی گردید. در تمام مراحل، ملاحظات اخلاقی مد نظر قرار گرفت.یافته ها: میانگین وانحراف معیار شوری نان در شهرستان پاکدشت به روش موهر برای نان بربری، تافتون، سنگک و لواش ۴۲/۰±۵۱/۰، ۵۷/۰±۵۸/۰، ۴۵/۰±۶۰/۰ و ۴۹/۰±۵۳/۰ بود و این مقادیر توسط دستگاه شوری سنج آتاگو مدل Pal-Salt برای نان های بربری، تافتون، سنگک و لواش ۵۶/۰±۴۲/۰، ۵۵/۰±۴۳/۰، ۶۶/۰±۴۴/۰، ۶۱/۰± ۴۳/۰ بدست آمد. میانگین شوری نان در شهرستان ورامین به روش موهر برای نان های بربری، تافتون، سنگک و لواش ۳۲/۱±۸۰/۰، ۰۹/۱±۸۱/۰، ۱۰/۱±۸۲/۰ و ۹۸/۰±۷۸/۰ همچنین طبق پاسخ شوری سنج فوق برای نان بربری، تافتون، سنگک و لواش ۰۳/۱±۵۶/۰، ۸۹/۰±۵۸/۰، ۸۵/۰±۶۰/۰ و ۸۱/۰±۵۷/۰ بدست آمد. حساسیت، ویژگی، توانایی تشخیص موارد شوری بالاتر از استاندارد، توانایی تشخیص موارد شوری پایین تر از استاندارد، درستنمایی مثبت و منفی به ترتیب۳۵/۸۰ ، ۳۷/۸۸ ، ۹۷/۷۷ ، ۷۷/۸۹ ، ۹۱/۶، ۲۲/۰ درصد محاسبه شد.نتیجه گیری: توانایی دستگاه شوری سنج مدل آتاگو در شناسایی موارد کمتر از حد استاندارد میزان ۳۵/۸۰ درصد بوده و همچنین شناسایی موارد تشخیص بالاتر از حد استاندارد ۹۷/۷۷ درصد می باشد، لذا می توان آن را به عنوان یک آزمون مناسب مد نظر قرار داد.

نویسندگان

طیبه سیمایی فر

گروه MPH، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

حسین حاتمی

گروه بهداشت عمومی، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

محمد رفیعی

گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

مهرنوش ابطحی

گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

مانی اسدی عراقی

گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه ، دانشگاه آزاد تهران مرکزی، تهران، ایران