ارزشیابی اثربخشی آموزش های بهبود مدیریت و شناسایی عوامل بازدارنده آن

ارزشیابی آموزشی درجه ارزش آفرینی برای ذینفعان را آشکار می سازد. نتایج ارزشیابی می تواند در بهبود کیفیت برنامه های آموزشی نیز موثر باشد و از هدر رفتن تلاش های آموزشی جلوگیری کند. در این پژوهش با استفاده از مدل کرک پاتریک (۱۹۹۴)، اثربخشی دوره های آموزشی بهبود مدیریت در سطح رفتار/کاربردی به روش توصیفی و شبه آزمایشی بررسی شده است. باید در نظر داشت که این پژوهش از نظر افق زمانی یک پژوهش طولی محسوب می شود. پیش آزمون پژوهش نیز دو هفته قبل از برگزاری دوره برای سنجش تغییر رفتار ناشی از یادگیری مبتنی بر تجربه بکار گرفته شد. پس آزمون شامل سنجش تغییرات رفتاری فرآگیران در دو مقطع زمانی است: ۱- دو هفته بعد از اتمام دوره؛ ۲- یک الی دو ماه بعداز اتمام دوره. نتایج ارزشیابی روند تغییرات نشانگر آن است که تغییر رفتار شغلی ناشی از گذراندن دوره آموزشی هرچند بعد از دو هفته مشاهده می شود، اما این امر پایدار نبوده و بعد از گذشت یک ماه سیر نزولی پیدا کرده است. به سخن دیگر، یادگیری فرآگیران در این دوره ها به تغییر رفتار شغلی آنان منجر نمی شود. بررسی علل این ناکامی نشانگر آن است که یازده عامل بازدارنده اثربخشی آموزش های بهبود مدیریت را تقلیل و یا خنثی می کنند. یافته های این پژوهش گویای آن است که نظام آموزش بهبود مدیریت در ایران نیاز به بازنگری اساسی دارد. این بازنگری در درجه اول مستلزم انتخاب مدل نظری مناسب و در مرحله بعد طراحی مبتنی بر نیازسنجی آموزشی در سطوح شغلی، سازمانی و فرآسازمانی است.

کلیدواژه ها:

Training Effectiveness ، Evaluation Levels ، and Management Development ، ارزشیابی آموزشی ، سطح واکنشی ، سطح یادگیری ، سطح رفتاری و سطح نتایج