بررسی سطح سرمی ریفامپین در بیماران با تشخیص سل تحت درمان با رژیم دارویی، مازندران، سال ۱۴۰۰ -۱۳۹۹

سابقه و هدف: سل یکی از علل اصلی مرگ ومیر ناشی از بیماری های عفونی در جهان است. یکی از داروهایی که در سال های اخیر، در درمان سل، به آن توجه شده است، ریفامپین است. ریفامپین نقشی کلیدی در درمان سل ایفا می کند و کاهش فراهم زیستی آن تاثیرات گسترده در درمان بیماران و افزایش مقاومت به دارو دارد؛ لذا، هدف از این مطالعه بررسی سطح سرمی ریفامپین در بیماران مبتلا به سل است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر توصیفی و مقطعی است. نمونه ی پلاسمای ۳۰ بیمار از مراکز آموزشی و درمانی استان مازندران در طی سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ جمع آوری شد. معیارهای ورود بیماران تشخیص قطعی سل درباره آن ها و تحت درمان بودن با رژیم دارویی یا جدا از هم، سن ۱۸ تا ۶۵ سال، باردار نبودن و عدم شیردهی بود. سطح ریفامپین در نمونه ها با استفاده از کروماتوگرافی (HPLTC) تعیین شد. یافته ها: ۳۰ درصد از بیماران سطح ریفامپین کم تر از ۸ و ۱۶/۷ درصد از بیماران سطح ریفامپین بیش تر از ۲۴ داشتند. بین سطح سرمی ریفامپین و پر یا خالی بودن معده، ارتباط معنی داری وجود داشت. ارتباط معنی داری بین سطح سرمی ریفامپین و سن، جنس، توکسیسیته کبدی و میزان مورتالیتی بیماران وجود نداشت. استنتاج: بخش زیادی از بیماران مبتلا به سل به سطح سرمی نامناسبی از ریفامپین می رسند که ممکن است در شکست درمان، نقشی کلیدی داشته باشد. برای کاهش تداخل، توصیه به استفاده از دارو با معده خالی در بیماران، ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

Bioavailability ، Drug resistance ، Rifampin ، Tuberculosis ، سل ، ریفامپین ، فراهمی زیستی ، مقاومت دارویی