مقایسه اثربخشی آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزه های دینی با آموزش خانواده به شیوه شناختی - رفتاری بر تاب آوری زوجین

هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزههای دینی با آموزش خانواده به شیوه شناختی _ رفتاری بر تاب آوری زوجین بود. روش پژوهش تجربی به شیوه پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه و انجام پیگیری است . جامعه آماری در پژوهش حاضر شامل ۶۰ زوج (۱۲۰ مادران و پدران) است که فرزندانشان در سال تحصیلی ۹۷ - ۹۶ مشغول به تحصیل بودند و بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و گروه گواه (هر گروه شامل ۱۰زوج) گمارده شدند. گروه آزمایشی مثبت اندیشی و گروه آزمایشی خانواده هر کدام بصورت جداگانه ده جلسه ۵/۱ ساعته مورد آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزههای دینی و آموزش خانواده به شیوه شناختی _ رفتاری قرار گرفتند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه تاب آوری ((CD-RAS، استفاده شد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغییری (مانکوا ) و تک متغییری ( آنکوا) انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داد که تاثیر آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزههای دینی در مقایسه با آموزش خانواده به شیوه شناختی _ رفتاری بر تاب آوری زوجین بیشتر است . همچنین نتایج پیگیری یک ماهه نشان دهنده ماندگاری اثر آموزش مثبت اندیشی را نشان داد. سطح معنی داری در این پژوهش ۰۰۱/۰P= می باشد.

کلیدواژه ها:

مثبت اندیشی ، آموزه های دینی ، آموزش خانواده ، شناختی - رفتاری و تاب آوری