بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر احساس تنهایی و بار مراقبتی مادران دارای فرزندان کم بینا- نابینا و کم شنوا ناشنوا

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر احساس تنهایی و بار مراقبتی مادران دارای فرزندان کم بینا-نابینا و کم شنوا ناشنوا شهر گرگان در سال ۱۴۰۲ انجام شد. تحقیق حاضر جزء تحقیقات توصیفی از نوع آزمایشی به روش پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل به روش پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود و جامعه آماری شامل تمامی مادران دارای فرزندان کم بینا- نابینا و کم شنوا ناشنوا شهر گرگان در سال ۱۴۰۲ بود که از این تعداد ۳۰ نفر از مادران به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. سپس شرکت کنندگان در یک گروه آزمایشی و یک گروه گواه به طور تصادفی جایگزین گردیدند. گروه آزمایشی طی ۸ جلسه دو ساعتی در چهار هفته (۲ جلسه در هر هفته ) تحت آموزش تاب آوری قرار گرفتند و گروه گواه آموزشی دریافت ننمود. پیش و پس از جلسات آموزشی دو گروه در دو نوبت پرسشنامه احساس تنهایی راسل و همکاران(۱۹۸۰) و بار مراقبتی زاریت و همکاران(۱۹۸۰) را تکمیل نمودند. داده ها نیز با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش تاب آوری، می تواند احساس تنهایی و بارمراقبتی مادران دارای فرزندان کم بینا- نابینا و کم شنوا ناشنوا را کاهش دهد. از اینرو، طبق یافته های حاضر، آموزش تاب آوری خانواده یک روش مداخله ای مناسب برای کاهش احساس تنهایی و بار مراقبتی مادران دارای فرزندان کم بینا- نابینا و کم شنوا- ناشنوا است و می تواند در کلینیک های توانبخشی و مراکز آموزش خانواده استفاده شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، احساس تنهایی ، بار مراقبتی ، کم بینا- نابینا و کم شنوا- ناشنوا.