تعیین اثربخشی قصه درمانی در کاهش اختلالات رفتاری کودکان دبستانی

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی قصه در مانی در کاهش اختلالات رفتاری کودکان دبستانی است. این پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی و انواع نیمه آزمایشی که دارای طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه می باشد که جامعه ی آماری آن شامل تمام دانش آموزان دختر هفت تا پانزده سال در پایه های اول تا پنجم ابتدائی شهر خدابنده بود. روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای بود که پس از انتخاب دو مدرسه و تکمیل پرسشنامه راتر توسط معلمان که به منزله ی پیش آزمون بود بصورتی که از هر مدرسه هفت دانش آموز که بالاترین نمره را در این پرسشنامه داشتند انتخاب شدند. دانش آموزان یکی از مدارس در گروه آزمایش و دانش آموزان مدرسه دیگر در گروه کنترل قرار گرفتند و سپس درمانگر جلسات روان درمانی را در شش هفته و به مدت دوازده جلسه اجرا نمود.و در پایان جلسات درمنی مجددا معلمان پرسشنامه راتر را بعنوان پس آزمون برای هر دو گروه تکمیل کردند، برای تجزیه و تحلیل دادخ ها در قسمت توصیفی از فراوانی، میانگین وانحراف معیارو در قسمت استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد و نتایج حاکی از آن بود که قصه درمانی با سطح اطمینان ۹۹درصد موجب پایین آمدن و کاهش اختلالات رفتاری، پرخاشگری و بیش فعالی، اضطراب و افسردگی، ناسازگاری اجتماعی، رفتار ضد اجتماعیو اختلال نقص توجه می شود که بیشترین تاثیر قصه درمانی در کاهش پرخاشگری و بیش فعالی بود.

کلیدواژه ها:

اختلالات رفتاری ، قصه درمانی.