رابطه دو سویه تعلیم و تربیت و معنای زندگی از منظر نهج البلاغه

امام علی علیه السلام، با طرح مباحث بنیادینی چون حقیقت وجودی انسان، زندگی، مرگ و آخرت و ارائه تعلیم و تربیتی بر مبنای این حقایق وجودی، درصدد تبیین زندگی انسان در رابطه با وجود بیکران خداوند تبارک و تعالی به عنوان اساس و بنیاد معنابخشی به زندگی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه تعلی و تربیت با معنای زندگی بر مبنای کتاب شریف نهج البلاغه است. از منظر امام در سلسله مراتب تربیت، نخست با احکام الهی سر و کار داری . این احکام غیرواقعی نیستند پس نمی توانند تنها از کترکرد اخباری برخوردار باشند. از سوی دیگر، از نظر امام در بین احکام الهی، هم باید با اموری آغاز کرد که برای آدمی فهم پذیرتر و ملموس تر است؛ و هم شرح و تفسیر حلال و حرام الهی باید از طریق اهل آن برای آدمی تبیین شود زیرا اگر از طریق غیر اهل آن به انسان برسد او را به طور بی پایان دچار سردرگمی و در نتیجه بی هویتی و بی معنایی می سازد. از همین جاست ته امام جایگاه بازیافت احکام الهی را در سیره عملی و نظری پیامبر اکرم صلی الله علیه وآلیه وسیله می دانید تیه وجود مقدسشان برای میربی همچون راهبری نجاتبخش برای فردی سرگشیه و سرگردان است. لذا آنچه در تربیت لازم است تغییر الگویی است که متربی را از رویکرد دنیازدگی به رویکردی که زندگی و دنیا را تلاشی جمعی، بسط یافته در زمان و برآمده از همه آن فعالیت های نظری و عملی می داند و ویژگی های زندگی انسانی را مشخص می کند، سوق دهید. امام استدلال می کنند وقتی چنین تغییری روی دهد اهمیت حقیقی زندگی تردن و در نییجه معناداری زندگی به ظهور می رسد. چنین زیستنی فرد را از فرو افادن در ورطه بیهویتی و پوچی مصون نگه داشته و حیاتی توام با معنا و انگیزه را برای او رقم خواهد زد

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، تربیت ، معنای زندگی ، انسان شناسی