اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر بهباشی و شایستگی اجتماعی والدین کودکانمبتلا به دیابت نوع یک

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر بهباشی و شایستگی اجتماعی والدین کودکان مبتلا به دیابت نوع یک بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه والدین کودکان مبتلا به دیابت نوع یک مراجعه کننده به موسسه گابریک تهران در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که به صورت هدفمند تعداد ۳۰ نفر از آنان انتخاب شدند. و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. طرح پژوهش حاضر نیمه ازمایشی به صورت پیش آزمون - پس ازمون با گروه کنترل بود. بدین صورت که گروه آزمایش طی ۸ جلسه تحت روان درمانی مثبت گرا قرار گرفت در حالیکه گروه کنترل در این مدت آموزشی دریافت نکرد. سپس پس ازمون اجرا شد. ابزارهای پژوهش شامل پکیج آموزش روان درمانی مثبت گرا، پرسشنامه بهباشی کییز و ماگیارمو ۲۰۰۳، پرسشنامه شایستگی اجتماعی فلنر ۱۹۹۰ بود. داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۰ تحلیل شدند. در سطح استنباطی از تحلیل کوواریانس یک متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد تفاوت بین گروه ازمایش و کنترل به طور کلی معنی دار است.نتایج این پژوهش نشان داد که در مرحله پس ازمون بین میانگین نمره در افراد دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت. F=۰/۸۲۰,P<۰/۰۰۱ براین اساس می توان گفت روان درمانی مثبت گرا می تواند بهبهاشی و شایستگی اجتماعی والدین کودکان مبتلا به دیابت نوع یک را بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت گرا ، بهباشی ، شایستگی اجتماعی ، دیابت نوع یک ، والدین