اثربخشی رویکرد امید درمانی بر کاهش دلزدگی زناشویی و افزایش شادکامی(مطالعه موردی: معلمان زن شهرستان ماهشهر)

هدف از مطالعه حاضر، اثربخشی رویکرد امید درمانی بر کاهش دلزدگی زناشویی و افزایش شادکامی (مطالعهموردی: معلمان زن شهرستان ماهشهر) بود. تحقیق حاضر در ردیف پژوهش های نیمه آزمایشی و بر اساسطرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این مطالعه را معلمان زن متاهل دارایاختلافات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روانشناسی شهرستان ماهشهر تشکیل دادند. نمونه اینمطالعه، ۳۰ معلم زن متاهل است که شامل ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل به صورتتصادفی انتخاب شدند. روش نمونه گیری داوطلبانه بوده و از بین زوج های دارای اختلاف که به مراکز مشاورهو روانشناسی شهرستان ماهشهر مراجعه کرده بودند و به صورت داوطلبانه آماده شرکت در تحقیق هستند،انتخاب شدند. در این تحقیق منظور از امید درمانی، افراد گروه آزمایش است که در برنامه آموزشی ۸ جلسه ای۱.۵ ساعت ( ۹۰ دقیقه ای) که بر مبنای نظریه امید اسنایدر و بهره گیری از منابع مرتبط طراحی شده است.در این مطالعه از مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز ۲۰۰۲ ، پرسشنامه شادکامی آکسفورد آرجیل و کراسلند( ۱۹۸۹ )، استفاده شد. در این تحقیق در بخش آمار توصیفی، داده ها با استفاده از آماره های میانگین و انحرافاستاندارد توصیف شد؛ در بخش آمار استنباطی، از آزمون تحلیل کوواریانس به منظور تعدیل پیش آزمون وکنترل اثرات آن بر نتایج پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت؛ لذا کلیه مراحل تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS.۲۱ صورت گرفت که نتایج نشان دهنده آن بود که: ۱) امید درمانی بر کاهش دلزدگی زناشویی P<۰/۰۱,F=۲۵/۳۱موثر است ۲) امید درمانی بر کاهش خستگی عاطفی P<۰/۰۱,F=۲۳/۴۷ موثر است. ۳) امید درمانی بر کاهش خستگی روانی F=۱۷/۶۸ , P<۰/۰۱ موثر است ۴) امید درمانی بر کاهش خستگی جسمانی F=۱۴/۹۶,P<۰/۰۱ موثر است. ۵) امید درمانی بر افزایش شادکامی F=۶۴/۴۷,P<۰/۰۱ موثر است.

کلیدواژه ها:

دلزدگی زناشویی ، خستگی عاطفی ، خستگی روانی ، خستگی جسمانی ، شادکامی ، امید درمانی