اثربخشی آموزش خودشفقتی بر خودارزشمندی، تحمل بلاتکلیفی و طلاق عاطفی درزنان دچار تعارضات زناشویی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش خودشفقتی بر خودارزشمندی، تحمل بلاتکلیفی و طلاق عاطفیدر زنان دچار تعارضات زناشویی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با استفاده از طرحپیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان دچار تعارضات زناشویی مراجعه کننده به دادگستری شهر اصفهان در سال ۱۴۰۲ که از بین آن ها به روش نمونه گیری هدفمند بر اساس ملاک های ورود (کسب نقطه برش ۸ در پرسشنامه طلاق عاطفی)، تعداد ۳۰ نفر از انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل جای دهی شدند. سپس گروهآزمایش تحت ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش خود شفقتی قرار گرفتند؛ درحالی که گروه کنترل هیچمداخله ای را دریافت نکردند. داده ها به روش تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار Spss-۲۲تجزیه وتحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش خودشفقتی به طور معناداری منجر به افزایشخودارزشمندی و تحمل بلاتکلیفی و کاهش طلاق عاطفی در زنان دچار تعارضات زناشویی شده است. در نتیجه می توان گفت آموزش خودشفقتی رویکرد مناسبی جهت بهبود خودارزشمندی و تحمل بلاتکلیفی و کاهش طلاق عاطفی در زنان دچار تعارضات زناشویی می باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودشفقتی ، خودارزشمندی ، تحمل بلاتکلیفی ، طلاق عاطفی ، تعارضاتزناشویی.