تحلیل مزایای تعامل معلم و دانش آموزان در رویکرد آموزش مبتنی بر مسئله

آموزش مبتنی بر مسئله یک روش آموزشی یادگیرنده محور است که هدف آن توسعه مهارت های حل مسئله از طریق یادگیری خودراهبر به عنوان یک عادت در طول زندگی و مهارت های کار گروهی است. موقعیت های نامرتب، نامرتب و ساختار نامناسب در اختیار یادگیرندگان قرار می گیرد که در آن ها نقش مالک موقعیت را بر عهده می گیرند. یادگیرندگان مشکل را مشاهده می کنند و در مورد راه حل یاد می گیرند، در مقایسه با یادگیری مبتنی بر سخنرانی کلاسیک، آموزش مبتنی بر مسئله دارای مزایای زیادی است. برخی از مزایا این است که یادگیری را برای دنیای واقعی مفید می کند، تشویق می کند و انگیزه می دهد که چگونه یاد بگیرند، یادگیرندگان را درگیر یادگیری مشابه دنیای واقعی می کند. آموزش مبتنی بر مسئله نه تنها بر حل مسئله تمرکز دارد، بلکه مسئولیت توسعه سایر مهارت ها و ویژگی ها را نیز بر عهده دارد. یادگیرندگان در کلاس درس که رویکرد حاکم بر آن مسئله محوری است مهارت های اجتماعی خود را بهبود می بخشند زیرا فرصت های بیشتری برای تمرین استفاده از زبان برای برقراری ارتباط معتبر دارند. اگر یادگیرندگان و معلمان در درک فعال یا معنادار مشکل داشته باشند، اجرای برنامه درسی مبتنی بر مسئله در یک محیط کلاس درس کلاسیک دشوار است. برنامه درسی مبتنی بر مسئله از یادگیرندگان می خواهد که در راهبردهای یادگیری فعال به عنوان یک گرایش یادگیری خودراهبر شرکت کنند. این نشان دهنده یک تغییر پارادایم از آموزش به روش کلاسیک و یادگیری فلسفه است. در این مقاله به بررسی ساز و کار یادگیری مسئله محور در نظام آموزش و پرورش پرداخته شده است. توجه به تفاوت های فردی فراگیران یک عنصر مهم از برنامه درسی یادگیرنده محور است. پس از راه اندازی آموزش اجباری دوازده ساله، شناخت تنوع یادگیری در کلاس های امروزی ضروری است. تمایز به "مفهوم برآورده کردن نیازهای فردی هر یادگیرنده، سفارشی کردن آموزش برای کمک به یادگیرندگان برای یادگیری" اشاره دارد (می صبا، ۱۴۰۱).

کلیدواژه ها:

آموزش ، معلم ، دانش آموز ، آموزش و پرورش ، مبتنی بر مسئله ، مدرسه.