نسبت تامین اجتماعی و مشروعیت در نظام جمهوری اسلامیایران و بازتاب آن در تحقق الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

گفتگو درباره مقوله مشروعیت سیاسی، تاری و حیاتی به درازای زندگی اجتماعی سیاسی انساندارد. چون تداوم و ثبات نظم اجتماعی در گرو توضیح هنجاری آمریت و اطاعت سیاسی است. ازاین رو همه نظاب های سیاسی، علی رغم شکل، ماهیت، نوع رژیم و مبانی و منشا حاکمیت ومشروعیت، نیاز به مشروعیت دارند. نظام سیاسی اسلام که در آن رابطه بنیادین میان نهاد دینو دولت مورد نظر است، از این قاعده کلی مستانا نیست و در آن مسئله مشروعیت ابعاد تازه تر وپیچیده تری پیدا می کند. این پیچیدگی در اصل به رابطه دین و سیاست و همچنین به اندیشهحاکمیت دین بر روابط اجتماعی و خودمختاری انسان در سرنوشات فاردی و اجتماعی اش بازمی گردد. تامین اجتماعی حمایتی است که جامعه در زمینه تامین نیازهای معیشتی افراد، بهخصوص در مواقع قطع و یا کاهش درآمد، بیماری، بیکاری، سالمندی، ازکارافتادگی و مانند آنبه عمل می آورد. بر پایه آیات نورانی قرآن کریم و روایات معاومین علیهم السلام این موضوعیکی از اهداف و برنامه های اصلی اسلام است و در جامعه نبوی (ص) و امتاداد آن در دهه هاینخستین هجری، الگویی از تمین اجتماعی بر مبنای آموزه های اسلامی ارائه گردید کهدست آوردهای چشمگیری در زمینه رفع فقر و تامین نیازهای معیشتی آحاد مردم به همراه داشت. در پژوهش حاضر به این نکته تاکید می شود که تامین نیازهای ضروری و اولیه جامعه درمشروعیت بخشیدن به جامعه به صورت لازب و ملزوم یکدیگر می باشند براین اساس اگر درجامعه افراد آن از این مزایایی حداقلی اجتماعی برخوردار گردند بیشترین مشروعیت را به جامعهخواهد بخشید.

کلیدواژه ها:

مشروعیت ، تامین اجتماعی ، نظام سیاسی ، الزامات