جایگاه برنامه ریزی در پیشرفت اجتماعی ایران

توسعه عبارت است از «افزایش توانایی جوامع بشری برای مواجهه با پیچیدگی های بی پایان محیطی «استیگلیتز در بحث پارادیم توسعه را معطوف به تحول و توسعه اجتماعی می داند که ضمن گسترش افق های انتخاب و ازادی افراد، کاهش فقر و تخریب محیط زیست، افزایش بهداشت و طول عمر و به طور کلی ارتقاء کیفیت زندگی را به همراه دارد. توسعه اجتماعی، نتیجه مداخله آگاهانه و تعمدی و با استفاده از ابزارهای سیاست گذاری و «برنامه ریزی» ، به منظور به وجود وردن تغییرات غیر تصادفی به سمت اهداف مطلوب است. برنامه ریزی به مثابه طراحی برای ایجاد یک جامعه فعال است که بستر دخالت آگاهانه مردم را در توسعه فراهم می کند. مطالعات انجام شده در مورد برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران نشان می دهد اکثر این برنامه ها با موفقیت همراه نبوده و بین سیاست گذاری اجتماعی برنامه ها با مقتضیات و تغییرات اجتماعی حاصله در جامعه ایران، تناسبی وجود ندارد. انچه صاحب نظران مطرح می کنند، لزوم برنامه ریزی برای تحقق توسعه اجتماعی است. البته باید متذکر شد که نه هر نوع برنامه ریزی بلکه برنامه هایی که با مشارکت ذی نفعان تدوین شده باشند. اهداف را با تکیه بر منابع و امکانات و آمارهای دقیق، تعیین کرده و به طور مرتب مراحل اجرای برنامه ها مورد ارزیابی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

پیشرفت اجتماعی ، برنامه ریزی ، مدیریت زمان ، تفکراینده نگر ، مدیریت قوی و کارآمد